17 nov 2007, 17:40

Hoe het zover is gekomen zou ik tot op de dag van vandaag niet weten, maar tussen de goedheiligman en mij botert het niet zo. Misschien heeft het te maken met mijn adoptie uit Korea. Feestbeesten zijn het daar niet echt, ze vieren er zelfs alleen hun 1e en 65e verjaardag. Daar komt ook nog bij dat ik niet van paarden hou (ze kijken me altijd heel eng aan) en als ik zelf geen spleetogen had gehad was ik overtuigd racist geweest, dus die rondhupsende allochtonen mogen ze van mij ook op die boot linea recta terug sturen naar waar ze vandaan kwamen.

Ikzelf heb me al op jonge leeftijd volledig aangepast aan het Nederlandse (zelfs zonder inburgeringscursus) ik fiets en loop door rood. Ik eet bloemkool met witte saus, ik eet kaas op mijn bruine boterham, maar Sint Nicolaas wil er bij mij niet in.

Zelfs nu nog niet. Nu ik zelf een kind heb ontstaan daardoor nog wel eens conflict-situaties. Want naar de intocht van die ouwe gek met die schimmel tussen zijn benen gaan kijken is toch niet helemaal je-dat als jij je moeder aan de hand moet nemen omdat ze niet naar voren durft te lopen om de Sint een handje te geven of pepernoten in ontvangst te nemen van een van die ADHD-pieten in hun gekke pakjes.

Op tv kijken lukt nog net, omdat ik dan onopvallend en ongelimiteerd de kamer uit kan lopen om zogenaamd even te plassen, koffie te zetten of even iets te pakken.

Wat is nou toch de lol van verklede mensen die je eens in het jaar een legitieme reden geven om je eigen kind voor de gek te houden ? Ik ben er op tegen. Als we Sinterklaas nou eens voor het oog van heel de natie van zijn paard af schieten, bij wijze van mislukte terroristische aanslag en de schuld aan extreem rechts geven, dan zijn we er voorgoed vanaf ! Dan kan ik weer rustig slapen zonder bang te hoeven zijn geconfronteerd te worden met die zak van een Sinterklaas of nachtelijke inbraak door een van zijn handlangers.

15 nov 2007, 17:57

Nadat ik een beetje van de schrik was bekomen na de uitslag van mijn bloed, besloot ik eens serieus na te denken over de gevolgen van mijn menopauze.

Zou ik nou ook ineens gaan krimpen ? (Leuk voor mijn zus; groeit ze me op late leeftijd toch nog voorbij!)En misschien moest ik voor de veiligheid ook maar wat push-up behaatjes kopen, want die tieten gaan gegarandeerd uitzakken tot navelhoogte. En over navels gesproken : Wat te doen met al die blote-buiken truitjes ? Die kon ik toch niet allemaal weggooien ?

Er kwam een vreselijke gedachte bij me op. Mijn stofwisseling zou langzamer gaan, dus ik zou best behoorlijk kunnen gaan aankomen. Nou zit een extra kilootje hier en daar me echt niet in de weg, ik leef tenslotte al jaren tevreden met mijn bundle of joy om mijn buik en met die gemoedelijke kipfileetjes onder mijn bovenarmen maar het feit dat ik misschien moet gaan sporten bezorgt me het koude angstzweet.

Sommige dingen gaan gewoon niet samen. Met een bontjas naar een PETA-bijeenkomst komen. Met Manolo Blahniks een golf-toernooi afleggen. Gerard Joling naar het songfestival sturen. En zeker Sakka niet in een sportschool neerzetten.

Dat is echt genant. Ik begin al rood aan te lopen en te zweten als ik alleen al naar die fitness-apparaten kijk, en geloof me, dat is geen prettig gezicht.

Laat staan als ik mezelf zo elegant mogelijk op een van die apparaten hijs en begin te lopen/fietsen/trekken. Na een minuut of twee (maar meestal al eerder) is mijn gezicht paars geworden, begin ik slijm op te rochelen en piepen mijn longen zo hard dat de Wegenwacht met een extra V-snaar de sportschool in komt rennen op zoek naar de auto met pech.

Mijn omstanders die in de hipste tenues (zonder een druppeltje zweet, ik zweer het) de omliggende apparaten met het grootste gemak bedwingen komen dan niet meer bij van het lachen. Er is me zelfs gevraagd of ik niet liever even wilde uitrusten aan de bar. En nadat ik al een paar keer jaarlid ben geworden van een sportschool waar ik vervolgens nooit kwam trainen (maar zo’n pasje staat altijd zo leuk in je portemonnee) geloof ik dat ik ook op een soort zwarte lijst ben gezet.

Toen had ik een Briljant Idee. Ik moest gewoon weer gaan roken. En dan meteen maar vijf pakjes per dag. Schijn je dun van te worden. En hoef ik niet te gaan sporten. Tja en kanker, dat heb ik toch al.

Dat moest gevierd worden ! Ik trok meteen een fles wijn en een zak chips open en nestelde me lekker languit voor de tv en was helemaal in mijn nopjes.

13 nov 2007, 01:40

Toen ik kanker kreeg wist ik dat ik mijn borsten behoorlijk nat moest gaan maken. Dat is me op zich best goed afgegaan; ik ben redelijk acceptabel uit de strijd gekomen.

De mensen die het daadwerkelijk opviel dat ik ineens geen haar meer had zijn op anderhalve hand te tellen. En dat ik niks meer ruik en half-blind ben is voor de onwetende buitenstaander ook geen bijzonder opvallend feit.

Je zou dus kunnen zeggen dat ik geluk heb (gehad) omdat ik niet dood ben gegaan, en dat ik over die onvermijdelijke bijwerkingen van la chemise niet moet zeuren (wat jammer is aangezien ik zeiken, ouwenelen, muggenziften en elfendertigen nou juist een hele leuke bezigheid vind).

Gisteren kreeg ik te horen dat ik in de vervroegde overgang ben geraakt. De afname van FSH en oestrogeen in mijn bloed verraadde dat. Nadat ik op theatrale wijze alle nadelen de revue heb laten passeren (geen kinderen meer, libido-vermindering, osteoperose, huidverslapping) deed ik mijn best om ook wat voordelen op te sommen. Geen vreetbuien meer voorafgaand aan PMS en tampon-bezuiniging was het enige waar ik zo snel op kon komen.

Mijn angst om een oud wijf te worden is bewaarheid. Ik. Een Oud Wijf. Dat zit te borduren achter een ebbenhouten raam, met sneeuw.

Ik wilde net een breitje op gaan zetten toen mijn buurvrouw bij mij wat Wachttorens kwam langsbrengen die mijn trouwe Jehova’s bij haar hadden afgegeven omdat ik niet thuis was (of oostindisch doof voor de bel).

“Voor dat jonge vrouwtje met dat lange haar”, hadden ze gezegd. Breinaalden en wol heb ik meteen maar in de kast gesmeten, dat kan nog wel een paar jaartjes wachten.

Dat geloof is zo gek nog niet.

11 nov 2007, 21:50

Op zich weet ik de natuur best te waarderen, immers smaakt het biertje beter in een zonovergoten omgeving en is de Tour de France enigszins pruimbaar door de leuke natuur-shots tussendoor. Wanneer echter sommige facetten van die natuur zich openbaren in mijn woonkamer, gaat dat me echt te ver.

Kachel (mijn kat) is altijd al een ware Diana geweest op de daken achter mijn huis, en heeft me al vele “kadootjes” gebracht, waaronder een nog-net-niet-helemaal-dooie-duif in mijn tas, die hysterisch begon te fladderen toen ik zonder te kijken naar mijn make-up tasje dacht te graaien.

Alsof dat niet erger kan heeft Kachel tegenwoordig een partner-in-crime, namelijk haar zoon Dikkie Dik (je zou Jip van fantasieloosheid kunnen betichten maar hij heeft ook zijn sterke punten. Hij heeft namelijk hele grote voeten) die uiterlijk heel schattig en aaibaar schijnt, maar eenmaal met moeders op jagerspad verandert in een kille moordenaar.

Terwijl ik eergistermorgen nog heerlijk aan het slapen was sprongen de twee door mijn slaapkamerraam op mijn hoofd met in hun bek allebei een helft van een vogeltje, die hoewel in tweeen gereten nog steeds in staat was heel hard te piepen. Mijn dokter had me die week verteld dat mijn bloeddruk wat aan de lage kant was, maar na dit wrede ontwaken had ik daar geen last meer van.

En natuurlijk was er zoals altijd als je ze nodig hebt geen enkele man te vinden om het steeds zachter piepende vogeltje met al zijn loshangende organen uit zijn lijden te verlossen en hem uit de sadistische klauwen van mijn katten te bevrijden.

In paniek heb ik vrienden, buren en familie gebeld, maar die waren allemaal niet in staat te komen helpen, dus heb ik met de moed der wanhoop maar gedaan wat elke zichzelf respecterende moderne vrouw zou doen :

Ik heb de slaapkamerdeur en raam gesloten, me omgedraaid in bed en gewacht tot later die middag de bovenbuurman thuis kwam en hem het vogeltje (of wat ervan over was) laten opruimen.

De katten heb ik gestraft door ze die avond geen eten te geven. In plaats van berouw te tonen, kropen ze knorrend tegen elkaar aan op de bank, draaiden zich nog eens om en droomden vast en zeker over vogeltjes.

3 nov 2007, 01:52

Was ik vanmorgen van plan mijn ene baan op te zeggen (aangezien mijn andere baan steeds meer tijd in beslag ging nemen), werd mij pardoes [leuk woord !laten we dat vaker gebruiken !] een enorme veer in mijn almaar voluptueuzer groeiende achterste gestoken door mij te vertellen dat men (=de directie) mij (en daarnaast mijn werkzaamheden) de afgelopen tijd geinteresseerd had bekeken en dat men mij wel geschikt vond om coachings- dan wel managementswerk te gaan doen binnen dat bedrijf.

Ik moest er wel om lachen.

Want niet alleen moet ik (afgezien van het lachen) nog van de kanker bekomen, verder heb ik alleen ervaring in het mannen mijn bed in coachen en de kater de dag erna zien te managen.

Goed verhaal dus. Staat leuk op mijn cv (niet de verwarming), en kan een gezellige anekdote worden op feesten en partijen.

Wie weet doe ik het wel. En verras ik daarmee iedereen. Pardoes.

(wordt vervolgd)

27 okt 2007, 06:03

Nou ja en na dat heftig ziek zijn, ben ik uit dienst getreden bij Loetje (als twaalfjaaraaneen-bedienend-biefstukken-op-bord-en-op-tafels-smijtend-erelid) en heb ik uit pure eigenwijsheid (en karakter natuurlijk) geprotesteerd tegen een WAO-uitkering en heb ik gekozen voor reintegratie in de marketing/communicatie/onderzoekswereld.

Trots als een pauw behaalde ik in die branche structureel goede en daarmee buitengewoon succesvolle resultaten, en was ik slechts “de nieuwe” zonder beoordeeld en afgerekend te worden op mijn stomme medische geschiedenis.

Vroeger op school had ik een hekel aan strebertjes. Sorry. Ze deden zó wanhopig hun best de beste te zijn en zagen er doorgaans niet uit. En ze stonken.

Helaas is het nu zo dat ik vol enthousiasme mijn beider banen vervul naar meer dan tevredenheid, en betrap ik mezelf op ongegeneerd kwijlen als ik een compliment krijg.

Ik ga zelfs een van de twee banen opzeggen, omdat ik het niet langer volhou bij beide aanstellingen de ballen hoog te houden.

Toch schijnt het zo te zijn dat je UWV uitkering maar 70% dekt van je laatstgenoten salaris berekend over het afgelopen jaar en worden je verdiensten van je nieuwe banen gekort op diezelfde uitkering; je doet dus in wezen vrijwilligerswerk.

Let op : Als je om welke triviale reden dan ook wordt ontslagen krijg je een platina handdruk en een meer dan riante uitkering waar je een Lamborghini van kunt kopen of waarmee je op een cruise kan gaan door het Caraibisch gebied, maar als je als tijdelijk ongewild afgekeurd mens je best doet en een beter bij jouw huidige situatie passende baan vindt, dan zit ineens heel bureaucratisch Holland achter je aan. Alsof ze niks beter te doen hebben.

De laatste tijd vraag ik me dan ook ernstig af of het zin heeft om te verworden in een door mij eens zo gehate Streber, en daarmee respect te verdienen onderwijl helemaal niets te bereiken of dat het beter is om als een ToosWerkeloosWaardeloos met m’n carmen-krulset in m’n nephaar op de bank naar de doop van Ariane te kijken, wetend dat zij nog onbekend is met langharig werkschuw tuig als ze wat Jordanees water over haar heen laat kletteren, terwijl er tegelijkertijd bij mij een bedrag op mijn rekening wordt geboekt waarvan heel Jordanie een jaar lang kan eten en drinken.

Dan ben ik ToosRedeloosEnSprakeloos.

Snap je wel ?

16 okt 2007, 07:11

Sjonge jonge, het is me wat. Nadat ik heel veel uitnodigingen om te “Hyven” had genegeerd, terwijl ik luid beweerde dat Hyves een beetje de MSN van infantiele dertig plussers was en dus bij voorbaat al passé, wist ik stiekem niet wat dat hele “Hyves” en de daarbijbehorende, statusverhogende vriendenlijst nou precies inhield.

Die zevenjarige relatie met een computernerd heeft wat dat betreft geen enkele vrucht afgeworpen zullen we maar zeggen.

Nu ik dan eindelijk denk te hebben uitgevogeld hoe dit fenomeen werkt, en ik na vijf crashes van mijn laptop (die klaarblijkelijk niet tegen het uit frustratie geboren betere gooi en smijtwerk is bestand) een profiel heb aangemaakt, kom ik erachter dat ik niet veel fans heb. (Joke uit Utrecht, bedankt, geef me je bankrekeningnummer nog even door !)

Ter verdediging : Ik heb pas net ontdekt dat ik met mijn mobiele telefoon faxen kan versturen en tosti’s kan maken, en dat ik er zelfs mee kan paardrijden.

Dat doe ik natuurlijk allemaal niet,vind het zo’n onzin al die extra functies; je moet je telefoon gewoon gebruiken waarvoor ie bedoeld is, namelijk cocaïne ervan afsnuiven. Lijkt me duidelijk.

Waar ik eigenlijk naartoe wilde met dit verhaal; laten we niet vergeten hoe belangrijk het is veel te blijven drinken. Doe je dat niet, dan droog je uit, en ook je tong, waardoor je niet meer kan lullen en op avonden als deze aangewezen bent op het schrijven van deerniswekkende prietpraat op Hyves.

Heb geen medelijden met mij, ik weet niet beter,

Dikke zoen voor allen, tell a friend about me en bezorg me wat Hyvees. Al is het er maar eentje. Naast Joke dan. (Joke, nogmaals bedankt)