Sinds ik vernam dat er een flinke doperwt met kwaadaardige bedoelingen in mijn rechterborst huisde, gingen er drie dingen door me heen.
Het eerste was : “Oh god, niet wéér !”, het tweede was : “Als mijn tiet er maar aan blijft zitten” (want ik heb hele mooie tieten) en het derde was : “En daarom heb ik erwtensoep dus altijd smerig gevonden !”

Het eerste onderzoek had plaatsgevonden in het OLVG (Onze Lieve Vrouwe Gast(zieken)huis) in Amsterdam, maar ik had al aangegeven dat ik sowieso voor een second opinion en eventuele behandeling naar ome Toni (Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis) wilde. Niet alleen omdat ik daar kind aan huis ben, maar ook omdat het in vergelijking met het OLVG toch een beetje businessclass is (met alle respect voor het OLVG).

Naast het slechte bericht was er ook wat beter nieuws; het betreft hormoongevoelige borstkanker. Wat borstkanker betreft is dat de meest gunstige vorm, die het best te behandelen is en een goede prognose geeft.
Met die gedachte zijn de bolle en ik toch maar op (de reeds geboekte) vakantie gegaan naar Kreta, nog even in denial.

Na onze terugkomst ging het snel. Nieuwe intake, nieuwe foto’s, nieuwe artsen en nieuwe stress. De borst mocht blijven, de doperwt niet en een operatie werd ingepland.

Gisteren was de dag die je wist dat ging komen, eindelijk daar. Met Roger Federer(s stem op Waze, een navigatiesysteem) reed ik naar ome Toni. Die route rij ik blindelings, maar hee, alles is nou eenmaal leuker met Roger.

Toen de peas of shit was verwijderd, see ya, glad not to be ya, mocht ik daar even van bijkomen met wat thee, een broodje en of ik misschien een kopje soep wilde ? Zolang het maar géén … maar het was gelukkig kippensoep.

Voor de operatie was ik zo zenuwachtig dat toen ik, vóór anesthesie, om mijn naam, geboortedatum en reden van operatie werd gevraagd, helemaal mijn standaard antwoord : “Voor een borstvergroting, toch ?” vergat te geven (al zullen ze die inmiddels allemaal wel kennen).
Daarna kreeg ik een roesje (waar koop je dat spul ? Ik vraag dit voor een vriend) en werd mijn borst en het gedeelte daaromheen verdoofd.

Toen ik niet meer zo stoned was, was het nog even bakkeleien over het feit dat ik zelf weer naar huis wilde rijden, maar mijn vitals waren goed en nadat ik mijn motivatie om het ziekenhuis alleen te willen bezoeken wederom had onderbouwd, mocht ik weg.

Volgende week word ik gebeld met de uitslag van determinatie van de doperwt en dan hoor ik meteen welke behandeling erop volgt. Waarschijnlijk wat bestralingen en langdurige medicatie, maar als het daarbij blijft : peas of cake.

En zo reed ik zo vaag als een kanarie weer terug naar huis. Met Roger, die me met mijn “wheels right between the lines” hield.