Als remitterend kankerpatiënte en daardoor behorende tot de risicogroep, zit ik al vanaf maart in quarantaine. Dat houdt in dat ik niet meer fysiek naar mijn doktersafspraken ga, mijn boodschappen láát doen en alleen nog online winkel.

Mijn werk in de horeca heb ik noodgedwongen moeten neerleggen en ook mijn familie (waaronder mijn 82-jarige moeder) en mijn vrienden spreek en zie ik alleen via FaceTime.

Dat is pittig, maar te doen, zeker als ik in mijn achterhoofd houd dat de gevolgen van een eventuele besmetting voor mij levensgevaarlijk zijn en als ik dagelijks de steeds positievere (dan wel negatievere, het is maar hoe je het bekijkt) cijfers over afname van het aantal besmettingen en IC-opnames van het RIVM check, ben ik trots dat mijn medelanders zich ook zo goed als mogelijk aan alle maatregels van dit nieuwe normaal houden.

Niet per se voor zichzelf, maar voor mensen zoals ik.

Wie schetst dan ook mijn verbazing toen ik gisteren die anti-racismedemonstratie op de Dam zag, waar ruim vijfduizend mensen op af waren gekomen. De meeste met mondkapjes, dat wel, maar in zo’n enorme menigte zet dat natuurlijk geen zoden aan de dijk.

Burgemeester Halsema verklaarde die avond in Op1 dat “zij best onrustig was geweest voorafgaand aan de demonstratie, maar dat ze (zij en de gemeenteraad) niet hadden kunnen bedenken dat er zoveel mensen zouden komen”.

Ook haalde ze haar voorganger aan “die demonstreren een heel groot, bijna heilig, goed vond”. Niks tegen in te brengen, maar van der Laan regeerde niet in tijden van Corona.

De aanleiding voor de demonstratie is evident en oprecht. Ook ik verafschuw en veroordeel de zinloze dood van George Floyd.

Maar tegelijk ben ik bang. Bang voor een nieuwe uitbraak van het virus. Bang voor een tweede golf aan besmettingen. Bang dat mensen, na het zolang vol te hebben gehouden, nu het nut van social distancing uit het oog zullen verliezen. En bang voor nog eens -op zijn minst- drie maanden moeten binnenzitten en verstoken zijn van alle sociale contacten.

Black lives matter. Maar míj́n leven ook.