Toen ik vroeger ziek was, maakte mijn moeder altijd een bedje voor me op op de bank, raspte ze een appeltje met kaneel voor me en mocht overdag de tv aan, iets wat normaal gesproken alleen ‘s avonds gebeurde. Zo was het bijna “gezellig” om ziek te zijn.

Jaren later werd ik ernstiger ziek en was de gezelligheid ver te zoeken, maar wist ik me toch getroost door familie en vrienden die dag en nacht voor me klaarstonden om me naar het toilet te ondersteunen om te kotsen, mijn bed te verschonen als ik een ongelukje had gehad of bakjes kwark voor me te maken, aangezien dat het enige was dat ik binnen kon houden.

Diezelfde kracht van liefde en troost ervoer ik toen mijn vader ziek werd. Samen met mijn moeder, mijn zus, Jip en de bolle zorgden we zo goed als mogelijk voor papa, reden op en neer van huis naar Hilversum en andere plaatsen waar we aangeschafte rollators, wc-stoelen en meer van dat soort ongein ophaalden. Hele afstanden legden we af. Dat was vermoeiend, maar als de een er even doorheen zat, kon de ander dat opvangen en zo wisten we elkaar te steunen en op te peppen.

Nu ligt mijn lievelingsschoonvader Hans al dagen in het ziekenhuis met Corona. Mijn schoonouders (Hans en Betty) waren beiden positief getest en zaten aanvankelijk, ietwat krakkemikkig, maar redelijk okay, samen thuis. Toen Hans in korte tijd aanhoudend veertig graden koorts kreeg en daarbij ook nog eens benauwd werd, is hij direct naar het ziekenhuis gebracht en heeft daar aan de zuurstof en aan de antibiotica gelegen. Zijn toestand verslechterde echter zo snel dat hij uiteindelijk op de IC is beland. Voordat hij in coma zou worden gebracht om hem te kunnen beademen, wilde hij zijn familie nog zien, dus zijn we snel naar het ziekenhuis gereden waar Betty (extra ingepakt), Roos en Dave (“gewoon” ingepakt in schort, handschoenen, medisch mondmasker en bril) een tijd bij hem zijn geweest en hem hebben kunnen spreken. Nu is het afwachten of hij op deze manier voldoende zuurstof binnenkrijgt terwijl hij om de dag op zijn buik en op zijn rug wordt gedraaid.

We duimen, hopen en bidden dat het goed komt. Maar wat misschien nog wel het meest afschuwelijke is, is dat we elkaar dit keer niet kunnen knuffelen, steunen, oppeppen of een arm om elkaar heen kunnen slaan en even niets zeggen. Er gewoon voor elkaar zijn. Want Corona, hè en “we moeten afstand houden”.

Ik heb vaker gezegd dat iedereen zijn of haar mening mag hebben over (het bestaan van) Corona of de preventie of genezing ervan en dat vind ik nog steeds.
Ik heb slechts één verzoek :

Willen alle zelfbenoemde virologen, virusgekkies, complotdenkers, Corona-ontkenners en anderszins twijfelaars of zogenaamd kritische denkers van nu af aan met een grote boog om mij heen lopen en afstand bewaren ?

Het liefst anderhalve kilometer.