In de tijd dat ik nog een hardass, coldhearted bitch was, had ik het idee dat de wereld van mij was, sloeg ik hier en daar jongens in mekaar, zoop ik iedereen onder tafel en vrat en vloekte ik als een bootwerker.

Toegegeven, dat laatste doe ik nog steeds, maar ik beschouw dat tegenwoordig als mijn charme, hoewel de hoofdredacteur van het NRC daar toch net iets anders over dacht. De vieze, vuile teringlijer.

Mede door alle kanker- en reumamedicatie is mijn huid dusdanig dun geworden, dat men maar een scheet in mijn richting hoeft te laten of ik krijg een blauwe plek. Daarnaast drink ik tegenwoordig, in plaats van met belachelijke hoeveelheden wodka doordrenkte nachtjes doorhalen die niet van toepassing zijn, ‘s avonds slechts een paar glaasjes witte wijn, die voor driekwart zijn aangelengd met spa rood.

Ook in het dagelijks leven ben ik een stuk minder bijdehand. Als je vroeger in een rij bij mij ook maar het lef had voor te dringen, vloekte ik je zó stijf dat je nooit geen Chinees meer durfde te eten. Tegenwoordig laat ik (“ach, uw karretje is dan wel voller dan mijn mandje, maar ik heb de tijd, hoor !”) mensen zelfs vrijwillig voor. Je zou kunnen beweren dat ik een mietje ben geworden, maar dat wil ik toch bestrijden. Kom vechten dan !!

Maar net als boksers op hun retour, Theo Maassen die tot twee keer toe de UEFA-cup jatte, wielrenners die jaren stiekem aan de doping waren, en alle Russische sporters, denk ik vaak nog steeds dat ik onoverwinnelijk ben.

Een van de allerlleukste dingen vond ik vroeger om met mijn kind te stoeien en hem dan uiteindelijk in de houdgreep te nemen waarna ik vervolgens een scheet in zijn gezicht liet. Mooie momenten waren dat.

Nu Jip mij, zowel in lengte als in gewicht, ruimschoots is overstegen, neemt hij regelmatig op passief-agressieve wijze wraak. Bijvoorbeeld door mij van zich af te duwen (met blauwe plekken ten gevolg) als ik hem met al mijn moederliefde wil overstelpen, of wanneer hij mijn handen, polsen, armen en benen bezeert als ik hem een liefdevolle klap of een goedbedoelde schop probeer te verkopen.

De bolle roept dan steeds : “Kijk nou uit wat je doet, Jip, pas op je moeder, straks zit ze weer helemaal onder de blauwe plekken !”, want dat zit ik ook elke keer weer. Eigen schuld, dikke bult.

Laatst had de bolle op mijn aandringen ‘for old times sake’ een flesje wodka gekocht, maar wel vergezeld van de waarschuwing “dat ik er voorzichtig mee moest doen, zo’n bikkel was ik tenslotte niet meer”.

Tss, ik was toch geen mietje, of wat ? Dus sloeg ik (een uur na elkaar) twee kleine shotjes wodka achterover. Wat er vervolgens allemaal gebeurde is nogal vaag in mijn herinnering. Ik geloof dat er ergens gitaren, gymnastische oefeningen en goochelaars aan te pas kwamen, maar zeker weten doe ik het niet.

Toen Jip door -mijn- luidruchtigheid de huiskamer binnen kwam lopen en mij in kennelijke staat aantrof, schudde hij zijn hoofd en zei tegen de bolle :

“Kijk nou wat je hebt gedaan, mama is helemaal blauw !”