In tegenstelling tot oude liefde, vertoonde mijn relatie met een oude vriend zo af en toe wat onnodige roestplekjes. Toegegeven, een goede vriendschap was het niet, we hadden namelijk totaal geen respect voor elkaar, ondergingen lijdelijk onze rendez-vousen en eerlijkgezegd hoopte ik hem na de laatste ontmoeting nooit meer te zien.

Maar nu is hij weer terug. Hoe hij heet ? Melanoom. Een soort van hele slechte oom.

Dit keer manifesteerde hij zich op mijn buik (die buikmodelcarrière zit er voor mij dus ook niet meer in), maar gelukkig was de bolle zo jaloers op onze relatie dat hij erop stond dat ik er direkt een eind aan zou maken.

Vanmorgen heb ik dus, weliswaar onder invloed van verdovende middelen, de banden met die smerige stiekemerd radicaal laten lossnijden. Daar kwam wat bloed bij kijken, maar wat ik in mijn achterhoofd hield was het mantra : “In liefde en oorlog is álles geoorloofd”.

Over een week krijg ik te horen of mijn oude vriend nu voorgoed opgerot is of dat ik een knokploeg moet oproepen, maar hoe dan ook hou ik de moed erin.

Nu nog even bedenken hoe ik de vluchtelingen hier de schuld van kan geven.