Als gescheiden moeder zie ik elk jaar weer als een berg op tegen de zomervakantie. Dat betekent immers dat ik mijn kind voor drie weken moet missen omdat hij dan met zijn vader op vakantie gaat.

De eerste paar dagen kan ik nog net doen alsof het een willekeurig weekend is en dat ie na het weekend gewoon weer thuis komt, maar na een week slaat het empty-nest-syndroom genadeloos toe.

Gelijktijdig met mijn kind verdwijnen ook mijn dagelijks terugkerende irritaties ten aanzien van mijn puber, als ie ‘s ochtends niet uit zijn bed wil komen, ‘s middags niet achter de computer vandaan wil komen en ‘s avonds weigert naar bed te gaan.
Sterker nog, hoe langer hij van huis is hoe meer ik hem in gedachten verheerlijk.

Ineens kan het me geen moer meer schelen dat ie altijd zijn troep achter zijn kont laat slingeren (“zo erg is het heus niet dat ik dat dan moet opruimen”) en ik laat zelf ook heus wel eens de lichten branden en met zijn drukke agenda is het logisch dat ie wel eens dingen vergeet …

De tweede week kom ik alleen door als ik me met grote hoeveelheden drank verdoof, maar in tegenstelling tot andere slemppartijen word ik er niet socialer door. Integendeel, doorgaans stort ik in een diepe depressie en blijkt elke keer dat ik die fucking medicijnen toch maar beter wél kan slikken, ook al vind ik tijdens manische perioden dat ik best wel zonder kan.

Week drie eindigt dan ook meestal in bed, diep weggedoken onder de dekens en met de gordijnen dicht. Dan kijk ik babyfoto’s en oude filmpjes, want je moet zo’n depressie natuurlijk wel goed onderhouden.

Als mijn pizzavretertje dan weer op honk is, moet hij lijdzaam mijn 24-uurs-armklem ondergaan voordat hij langzamerhand weer alleen naar de w.c. mag. Pas als hij weer dodelijke blikken naar me zendt en hij tussen de troep achter de computer zit, voel ik me weer senang.

Maar dit jaar ga ik het anders doen. Ik ben ruim vantevoren begonnen met medicijnen slikken en daarnaast heb ik de drie kindloze weken volgeprakt met afspraken en leuke dingen.

Natuurlijk mis ik Jip er niet minder om, maar dit keer krijgt de heimwee mij niet gek. Wat uiteraard ook helpt is als mijn Roger het toernooi van Wimbledon wint en als het nederlands elftal wereldkampioen wordt.

Dat lijkt me niet teveel gevraagd. Dus, mannen ?