29 aug 2008, 03:50

Al probeer ik het gelukzalige, ongedwongen, heerlijk ontspannen ritme van de zomervakantie vast te houden door ‘s daags om twee uur in de middag een fles rose te ontkurken, is het inmiddels allang niet meer hetzelfde. We zijn weer overgegaan tot de orde van de dag en dat valt -zeker na die fles wijn- erg zwaar.

Jip is op een nieuwe school aan groep drie begonnen [waarom men ooit heeft verzonnen dat de eerste klas ineens groep drie moest heten snap ik nog steeds niet], en dat was natuurlijk heel spannend en zorgde voor huilbuien, zenuwachtig gedrag en bedplassen. Jip daarentegen had nergens last van. Hij liep de eerste dag de klas in, keek even rond en ging aan het bureautje zitten waar zijn naam op stond, zwaaide me gedag en zei :”Volgens mij moet jij nu weg, mam”. Geen hartverscheurende taferelen, nog niet eens een enkel traantje, godverdomme. Mijn teleurstelling verbergend, keerde ik met staart tussen de benen terug naar huis met het geruststellende idee dat ik zijn Aegon-spaarrekening beheer dus dat ik hem daarmee later nog emotioneel kan chanteren.

Het blijft iets prachtigs om je kind zo groot en onafhankelijk te zien worden, maar het liefst wil je hem als een luciferpoppetje in je zak bewaren en beschermen voor alle kwaad tot aan je dood.

De kunst van het loslaten leerde ik ook op een andere manier. Ik was het zat in de ziektewet en op mijn dikke reet te zitten, en na vele vruchteloze sollicitaties (ik ben zgn. “overgekwalificeerd”, haha, je moest eens zien hoe dom ik over kan komen) heb ik me aangemeld bij het CWI in de hoop dat ik zo aan een baan geholpen kon worden. Als ware het een slapstick kreeg ik een medewerker toegewezen, die niet alleen moeilijk ter been was, maar daarbij ook traag van begrip. Hij vertelde me dat ik realistisch moest zijn; geen al te hoge verwachtingen moest hebben van het verkrijgen van werk onder mijn CV-niveau . Want, zo legde hij me uit, als iemand uit bijvoorbeeld de advocatuur zou solliciteren naar een baan als bankschroefmedewerker in een fabriek, zou dat volgens hem logischerwijs niet serieus worden genomen. Een werkgever wil zich natuurlijk niet geintimideerd voelen. Al mijn (feministische) stekels gingen overeind staan. Ik was daar toch, in tegenstelling tot al die allochtonen die geen nederlands spreken en alleen hun uitkering komen opstrijken, een verfrissing omdat ik aangaf graag te willen werken en juist van die uitkering af te willen ? Maar ik trof weer zo’n ouderwetse incompetente lul.

Gelukkig kwam ik zonder te hebben gevochten thuis en las de Beau Monde waarin Sylvie Meis vertelde dat ze heus wel eens een ijsje at. En dat ze dan soms zelfs het hoorntje op at. Toen kon ik dingen weer relativeren. Je moet af en toe dingen los kunnen laten.

13 jun 2008, 15:50

Zoals iedere kankerpatient moet ook ik naast alle (bloed)onderzoeken geloven aan de steeds terugkerende periodieke scan. Daags voor de opname ben ik niet langer het zonnetje in huis, maar meer een nucleaire donderwolk met buien. De laatste die mij op zo’n moment waagde aan te spreken ligt nog steeds in comateuze toestand in het ziekenhuis. Doordat ik een week voorafgaand aan de scan en ook een week na afloop (wachtend op de uitslag) meer het plafond bekijk dan de binnenkant van mijn oogleden, wordt dat humeur er niet beter op. Het stomme is dat hoeveel warme melk met honing ik ook drink voor een poging-tot-slapen-gaan, ik ‘s nachts met geen mogelijkheid in slaap val, terwijl overdag tijdens hele gewone handelingen zoals boodschappen doen ik ineens zomaar wordt overvallen door een slaapaanval. Zo ben ik een keer door de manager van de Albert Heijn na sluitingstijd wakkergeschud, toen ik met mijn ogen gewoon open met een blik kattenvoer in mijn hand voor het schap stond te suffen. Je denkt dat dat overdreven is, maar in die winkel bij ons om de hoek is het zo’n klerezooi dat ik daar helemaal niet opviel. Ja, na negenen dus wel. Nou zijn ze daar gelukkig een hoop van me gewend. In depressieve periodes kon ik ook hartverscheurend huilen als de bloemkool was uitverkocht terwijl ik daar net zo’n zin in had. Met door snikken gesmoorde overslaande stem moest ik dan aan toegesnelde medewerkers uit gaan leggen wat er aan de hand was. Sindsdien zijn ze een beetje bang voor mij en gaan ze mij liever uit de weg. Vandaar dat ik dus zomaar een paar uur lang staand kan tukken.

Maar als je dan opgemonterd naar huis rent en denkt van het moment gebruik te kunnen maken door meteen met kleren en al en blik kattenvoer in bed te springen, blijkt dat het moment alweer voorbij is. Nou ligt het ook niet echt lekker met zo’n stuk conserven in je rug, maar ik ben tenslotte geen nuffige prinses op de erwt, maar een Slapeloze Sakka op de Sheba.

Comazuipen dan maar. Als kinderen van 12 jaar dat kunnen moet dat voor een doorgewinterde alcoholiste als ik geen probleem zijn, zo bedenk ik. Maar ook mijn redenering blijkt door slaapgebrek aangetast. Want natuurlijk is deze professionele zuipschuit heus wel bestand tegen een paar verwaarloosbare flessen wijn, whiskey en wodka. Zelfs als ik ‘s ochtends vroeg al begin.

Nou kijken ze in het ziekenhuis al niet meer gek op als ik met bloeddoorlopen ogen mijn opwachting maak vergezeld door Een Kegel die me vooruitsneld voor ik binnentreed. Helemaal strak lig ik op de plank die vervolgens die enorme centrifuge wordt ingeschoven waarbinnen het een lawaai van jewelste is. Het gonzen doet de aders op mijn slapen vervaarlijk kloppen, de kakefonie aan geluiden maakt me gek en dan…val ik in slaap.

(Oh ja, iedereen kan weer gewoon over straat want ik heb de uitslag inmiddels gekregen. De cellen zijn nog steeds rustig, and so am I. Welterusten.)

29 mei 2008, 04:39

Omdat ik ooit te vondeling ben gelegd achter de vuilnisbakken in een plattelandsdorpje in Korea, en men uit waarschijnlijk analfabetisch opzicht heeft nagelaten een briefje met mijn gegevens op mijn luier te spelden, weet ik dus niet wanneer ik geboren ben en hoe oud ik ben. Dat heeft zo zijn voordelen. Ik kan in verschillende bladen de horoscopen lezen en dan zelf de leukste uitkiezen. Zo word ik steevast rijk, kom ik mijn droomman morgen tegen en krijg ik deze week een promotie op mijn werk. Vroeger misbruikte ik dat feit wel om meerdere keren per jaar mijn verjaardag te kunnen vieren, nu ben ik niet meer zo kinderachtig maar vier ik elk jaar mijn vijfentwintigste verjaardag. Op de 16e april (de dag dat ik in Nederland aankwam), wat dan weer de sentimentele symboliek weergeeft. Nog steeds kan ik daar aardig mee wegkomen. Dronken in een kroeg of taxi schat iedereen (minstens zo dronken als ik zijnde) mij nog vijfentwintig. Natuurlijk is het jongetje dat de volgende dag naast mij in bed wakker wordt enigszins geschrokken (ik heb dan ook mijn hamlap-corrigerende-step-in niet meer aan), maar als ik met bloeddoorlopen ogen en uitgelopen mascara tot op mijn navel verzeker dat ik absoluut dat goddelijke vijfentwintigjarige lekkere wijf van de avond ervoor ben (en niet haar moeder), en ik daarna een boterhammetje voor hem smeer en een glaasje melk inschenk, is hij gerustgesteld. En zoniet, geef ik hem vijftig euro.

29 mei 2008, 04:10

Wij zijn natuurlijk gezien niet de grootste zoogdieren ter wereld (want dat is de blauwe vinvis; Triviant-vraag), maar wel de meest arrogante. Wij vinden het vermogen vooruit te kunnen denken een voordeel en bewijs van superioriteit ten opzichte van alle andere levende wezens. Immers kunnen wij ons druk maken over de toekomst van een binnenbaarmoederlijk vruchtje, en zijn andere dieren niet bezig met het al dan niet muzikaal, sportief of artistiek aangelegd zijn van hun soon-to-be-bornee. Neem bijvorbeeld mijn poes Kachel. Zonder ook maar een boek van dr. Benjamin Spock of Beatrijs Smulders’ ‘Veilig Zwanger’ te hebben gelezen, of zwangersschapsgym te hebben gevolgd heeft zij met twee pootjes in haar neus lachend vier kids ter wereld gebracht. In nog geen uur. Al had ze het nooit eerder meegemaakt wist ze precies wat ze moest doen. Persen (zonder voorafgaand gebadder en irritante aanwijzingen van een verloskundige), vliesjes aflikken, navelstrengetjes doorbijten en moederkoek opeten. Terwijl haar newborns zonder instructies aan haar tieten gingen liggen lurken, keek ze mij met toegeknepen oogjes, volmaakt gelukkig aan en spinde : “Chew on that, stuntee !!”

26 apr 2008, 00:31

Hoera. Het is achter de rug. Jips zesde verjaardag, gevierd met slingers, taart, limonade, speurtocht en grabbelen uit een geimproviseerde doos is naar tevredenheid van alle twaalf uitgenodigde kindjes zonder bloedneuzen verlopen. Toen ik die avond na afloop (mooi meegenomen) vier kilo afgevallen op de bank met keelontsteking en vier slapeloze nachten achter de rug aan de prosecco zat bedacht ik me dat ik me weer eens onnodig druk had gemaakt om niks. Ik kan er niets aan doen. Al vanaf ik een klein Sakkaatje was word ik voorafgaand aan een verjaardag of een vakantie bevangen door weliswaar tijdelijke maar uiterst vervaarlijke zenuwen en abnormale ontoerekeningsvatbaarheid. Iedereen kent wel de gebruikelijke stress als je op vakantie gaat. “Is het gas wel uit?”, “Hebben we de zwemkleding wel ingepakt?” en “Waar zijn de paspoorten?”. Bij mij begint de spanning al weken vantevoren. Wanneer je me nog niet zo lang kent wordt dit nog vergoelijkend vertederend genoemd, maar al snel is pijnlijk duidelijk dat er werkelijk niks schattigs is aan een paarshoofdige schreeuwende Medusa die je kop eraf bijt als je ook maar iets tegen haar zegt. Mijn ouders vertelden mij vroeger dan ook pas op de dag dat we zouden afreizen dat we op vakantie gingen, en dan nog waren de kotszakjes niet aan te slepen. En ook op mijn verjaardagspartijtjes waren het steevast mijn moeder en mijn zus die mijn uitgenodigde vriendjes en vriendinnetjes vermaakten, want ik lag kotsend en met hoge koorts op bed. Tegenwoordig vier ik mijn verjaardag om die reden ook nooit meer, en als ik al lucht krijg van iemand die het onzalige idee in het hoofd heeft gehaald om iets vanwege mijn verjaardag te organiseren, dan maak ik bewust de pleiterik en ben ik op uiterst irritante wijze bezig net te doen alsof ik werkelijk 25 ben. Dat is een soort van zelfbescherming, en gelukkig ga ik nooit op vakantie en is Jip maar een keer in het jaar jarig. Hyper de piep !

5 apr 2008, 19:52

Ik sta inmiddels al bijna twee jaar droog. Nooit gedacht dat ik dat nog eens zou zeggen. En dat terwijl ik niet ineens extreem gelovig ben geworden, op middelbare leeftijd ben gekomen, 120 kilo ben gaan wegen (nog niet, ik doe mijn best), armen of benen heb moeten missen of anderszins in erotisch afzicht onaantrekkelijk ben geworden, nee, alle mogelijke redenen die ik vroeger bedacht om geloofwaardig een sexloos leven te leiden kunnen doorgehaald want niet van toepassing. Toen ik kanker kreeg had ik op dat moment begrijpelijk wel andere dingen aan mijn hoofd dan me in een Marlies Dekkers te hijsen en geil te doen tegen wie dan ook. Terzijde kan ik me niet voorstellen dat iemand opgewonden raakt van een kaal, kotsend en schijtend wijf en als dat al wel zo is wil ik daar niet over fantaseren. Tegelijk met mijn meno heeft ook mijn libido pauze genomen, en ligt mijn sexleven net als ik ongeinteresseerd op haar gat. Toen vooral mijn tieten door de gebruikelijke gewichtstoename niet te negeren en bijna obsceen uit mijn bloesje puilden, dacht ik dat alles wel goed zou komen en ik me door de bewonderaars van mijn nieuw verworven lichaamsvet wel gevleid en geprikkeld zou voelen. Niettemin verbaasde het mezelf op de eerste plaats het meest dat dit niet zo was. Sterker nog, als er iemand verlekkerd in mijn grenzeloos diepe decollete keek, overviel mij geen dankbare sexuele opwinding maar juist agressief opgewonden verontwaardiging. In plaats van aandrang om te bekken voelde ik de aandrang de bewonderaar op zijn bek te slaan. Het is krankzinnig omdat ik me bewust ben dat ik ondanks kanker nog steeds een lekker wijf ben met sexuele behoeftes, terwijl mijn Tarzan al tijden werkloos onder het stof in de kast ligt, en zelfs het pornokanaal dat nog wel eens uitkomst bood tijdens verveelde uurtjes, me nu geen enkel zelfbedieningsgenot oplevert. En ook al ben ik samen met velen van jullie ernstig gechoqueerd, verandert dat niets aan het feit dat ik nog steeds zo uitgedroogd ben als een ouwe krant. Zoals Linda adviseerde niet te zeuren maar gewoon zin te maken lijkt me op dit moment even aantrekkelijk als een biefstuk eten, een overtuigd veganist zijnde. Ik blijf vasthouden aan het idee dat dit niet zelfverkozen celibaat van voorbijgaande aard is en dat er een moment komt dat alle verdrukte en verwaarloosde geilheid in mij tijdens een grote orgie tot uiting komt. Sex zal nooit meer hetzelfde zijn. En ik bied bij voorbaat mijn excuses aan voor het verkrachten van de hamster. Had ie maar niet zo naar me moeten kijken.

29 mrt 2008, 00:47

Tegenwoordig vliegen de verse babies me om de oren. Heeft net de ene moeder Het Ultieme Argument verkregen om haar kind de rest van zijn of haar leven emotioneel te chanteren (“Als je eens wist wat ik allemaal heb moeten doorstaan tijdens die bevalling van jou !”), dan staat het volgende gerimpelde ‘ouwe’ mensje alweer te trappelen om zijn of haar nieuwe ouders de komende maanden slapeloze nachten te bezorgen. Het zal mij niks verbazen als de ooievaar in navolging van politie en verpleging het werk neerlegt om een betere CAO te bepleiten. Het blijft ondanks bloederige taferelen, intense uitputting, tegenvallende romantische verwachtingen en oncharmant compromittabel beeldmateriaal een bijzondere gebeurtenis die je (als je niet tezeer bent gedrogeerd of als vader al te dronken bent geweest) niet snel vergeet. Door tv-beelden kun je het idee krijgen dat na twee keer diep in- en uitademen ineens een beeldige baby op je onmiddellijk weer platte buik wordt gelegd terwijl de vader nog wat zweetdruppels van je gemake-upte voorhoofd wist, maar in de meeste gevallen gaat dit net even anders. Terwijl je klotsend en druipend ligt bij te komen van dat rotje wat ze in je kut hebben afgestoken en zonder amper een blik te kunnen hebben werpen op het resultaat van vierentwintig uur afzien, wordt je (nog steeds uitgelubberde) buik meedogenloos ingedrukt om de placenta eruit te krijgen. Zelfs bevallingsprogramma’s laten niet zien hoe de huilende moeder zonder verdoving wordt gehecht en haar uitgescheurde onderkant nog wekenlang op een zwembandje moet vlijen om in elk geval rechtop te kunnen zitten om de kraamvisite te ontvangen. En het is ook een grove leugen dat je alle pijn vergeet, zoals ze aanstaande moeders willen wijsmaken. Ik herinner me nog elke minuut van ondraaglijke pijn en woede over het onnoemlijk leed wat mij is aangedaan. Het zou daarom gemakkelijk zijn om te zeggen dat het een voordeel is dat ik door de kanker geen kinderen meer kan baren, ook al is het tegendeel waar. Ik zou namelijk niets liever willen dan een heel bosje rotjes in mijn reet, een leven lang zonder slaap, of mijn beide handen (en vooruit, ook de rest van mijn lichaam) geven als het me nog maar zo’n zelffabricaatje op zou kunnen leveren. Maar laten we niet sentimenteel worden; ik verwacht nu alles van jullie. Als Mohammed niet meer naar de berg kan komen moeten jullie voor bergen babies zorgen. Het liefst elke maand een.

17 mrt 2008, 13:00

Gisteren heb ik in plaats van een luchtje een Turkse geschept. Als dit iemand anders was overkomen zou ik waarschijnlijk heel hard gelachen hebben, maar ik kan je vertellen dat als het je zelf overkomt het ineens een stuk minder lachwekkend is. Ervanuitgaande dat elke gewonde Turk een goed begin is (als ik er maar genoeg grapjes over maak wordt het misschien minder erg) zou je denken dat ik me helemaal nergens druk over had hoeven maken, maar ik heb die dag een nieuwe betekenis gegeven aan de uitdrukking “je ergens druk over maken”. Ondertussen lag mijn slachtoffer nog aperelaxed om mijn bumper heen gekruld (zonder een traan te hebben gelaten overigens) te wachten tot ik of iemand anders iets zou ondernemen, en toen duidelijk werd dat er van mij niets zinnigs meer te verwachten viel, heeft iemand anders de politie maar gebeld. Het moet een vreemd gezicht zijn geweest : Een of ander gek wijf dat met de handen ter hemel gestrekt woeste kreten uitstotend rondjes rond een auto aan het rennen is, en een ander meisje dat voor diezelfde auto aan het asfalt gekleefd ligt, met in de ene hand een krantje en de andere hand een sigaretje. En toen werd het natuurlijk steeds drukker om ons heen, mensen zijn immers dol op andermans ellende, en deze keer kregen ze door mijn hysterische toedoen echt waar voor hun geld. Ik meende hier en daar wat mobieltjes te hebben zien flitsen, dus ongetwijfeld kom ik mezelf de komende dagen nog wel tegen op You Tube. Misschien kan ik om een kijk- en luisterbijdrage vragen ? De politie was snel ter delicter plaatse evenals een ambulance, waarvan het personeel even dacht dat niet het Turkse meisje maar ik het slachtoffer was (wat in het geheel niet gek was dat ze dat dachten). Daarna werd ik afgevoerd naar ik verwachtte het dichtstbijzijnde gesticht, maar dat bleek het politiebureau te zijn, waar ik een verklaring af moest leggen, en voor de zekerheid ook maar een blaastest, ook al was het half vijf ‘s middags. Gelukkig waren de ooggetuigen het er allemaal over eens dat ik niet schuldig was, want zelf kon ik me amper mijn naam nog herinneren. Ik heb nog wat thee gedronken met veel suiker tegen de shock, alleen had ik liever een stevige borrel gehad, maar daar ga je op een politiebureau natuurlijk niet om vragen. Nadat ze op het bureau ook gek van me werden werd ik er vriendelijk uitgebonjourd en ben ik nog even langs het ziekenhuis gegaan om mijn naam en telefoonnummer voor het meisje achter te laten. Pas toen kwam ik erachter dat ik helemaal geen woord met het meisje had gewisseld sinds de aanrijding, niet eens gevraagd of het wel met haar ging of hoe ze heette. Het lijkt totaal belachelijk, ik sta niet echt bekend als iemand die bij rampen groot of klein meteen haar cool verliest, maar ik moet nu schoorvoetend toegeven dat in situaties als deze eigenlijk een ontoerekeningsvatbaar ongeleid projectiel ben, dat voortaan niet meer zonder begeleiding in de auto over straat mag. Vrijwilligers kunnen zich aanmelden via ikbensakka@hotmail.com.

25 feb 2008, 02:32

Het begint erop te lijken dat na mijn bijbeltechnische zeven jaren van ongeluk en rampspoed zich nu mijn welverdiende en langverwachte zeven jaar van voorspoedig geluk aandienen. Natuurlijk moet ik dit, refererend aan mijn laatste verhaal eerst zien voor ik het geloof. Het geval wil dat mij eindelijk de mogelijkheid wordt geboden om te verhuizen naar een, vergeleken met het krot drie hoog achter waar ik nu woon, buitenproportioneel paleisje met enorm veel (slaap)kamers en gelegen in een buurt waar mensen op straat elkaar niet met ‘merrabah’ begroeten, maar met ‘goeiemorgen’. Het stulpje ligt op vijftig meter afstand van Jip zijn school, wat zoveel inhoudt dat ik niet meer elke ochtend om zeven uur hoef op te staan om mijn kind naar school te fietsen. Dat fietsen is natuurlijk niet waar, maar om keurig om kwart over acht op school aan te komen met de auto vergt net zoveel tijd, pijn en moeite wegens opzettelijk treuzelen met aankleden, tergend langzaam een boterham eten, mijn daaropvolgend schelden, vloeken en slaan, dat het niet uitmaakt of ik op de fiets, met de auto, met de bus of met een vliegend tapijt ga. En dan is de bus niet eens een optie. Maar goed, wanneer de moeder van de matti van Jip naar die grotere woning gaat verhuizen met haar kinderen en teruggenomen man, mogen wij legaal haar ouwe huis kraken. Alsof het niet op kan heeft een gerenommeerd schrijfster op aanraden van een vriend mijn blogjes gelezen en was zo enthousiast dat ze me wil ontmoeten. Toen ik dat vernam stond ik echt even met mijn uitgeholde kiezen en afgebrokkelde tanden in mijn slabek. Ik was nog even op zoek naar Ralph Inbar, maar besefte dat hij al een tijdje dood was, en dat het dus geen flauwe grap kon zijn. Dat neemt overigens niet weg dat ik uitermate op mijn hoede ben. Ik kijk telkens als ik de deur uitga naar boven om te zien of er geen piano op mijn harses valt, en ik heb bloedende knokkels van het afkloppen op wat dan ook voor soort hout, misschien dat het allemaal gaat lukken, maar voorlopig heb ik voor de zekerheid het konijn van de buren een pootje afgehakt, stap ik alleen op de witte strepen van het zebrapad, probeer ik de klavertjes vier van de Albert Heijn te reanimeren en lees ik de bijbel. Je weet maar nooit.

20 feb 2008, 22:04

Ik ben zo’n type van ‘eerst zien, dan geloven’. De “waarom”-fase uit mijn kleutertijd ben ik nooit ontgroeid. Dat is als je vijf bent aandoenlijk maar als je ouder, zeg vijfentwintig bent wordt dat redelijk irritant en bijzonder vermoeiend. Niet voor mijzelf natuurlijk, maar temeer voor de mensen om mij heen. Ik noem het zelf kritisch-bewustzijn, anderen slaan me liever kritiek-buiten-bewustzijn. In mijn vaders testament staat dat ik na zijn dood zijn kunstgebit erf, want ik heb van mijn zus en mij “de grootste bek”. Heel erg grappig (bedankt, pa) maar er is volgens mij niks mis met sceptisch zijn en daar uiting aan geven. Niet zonder slag of stoot alles maar aannemen als waarheid. Dat maakt mij niet minder aardig of minder wijs, hooguit wat eigenaardig en iets meer eigenwijs. Mijn geloof in bepaalde dingen moet minstens onderbouwd zijn door wetenschappelijk onderzoek of door statistieken. Zo geloofde ik nooit dat vrouwen zich lieten imponeren (en meer) door mannen die een andere taal spraken. Natuurlijk kennen we allemaal die beroemde scene met Jamie Lee Curtis en Kevin Kline in ‘A fish called Wanda’ maar dat was mijns inziens cinematografische en daarom onrealistische onzin. Tot ik in het blad Psychologie las dat het statistisch bewezen is dat mannen van oudsher indruk maakten op het vrouwvolk door onbegrijpelijke (=buitenlandse) taal uit te slaan. Verbale flamboyantie zogezegd. Kijk, en dan ben ik meteen overtuigd. Als het gedrukt staat is het waar. Of het nou in de HP, Vrij Nederland, Story of Beau Monde geschreven staat. Statistieken, ik ben er dol op, hoe causaal het verband ook moge zijn, ze geven mij munitie om in diverse discussies doordrenkt van wijnwetenswaardigheden en triviale statistiekjes met scherp te schieten. Volgens de statistieken zal mijn fiets nog tweemaal gestolen worden (in Amsterdam wonend), zal ik door te roken langer blijven leven (haha,daar gaan al die kanker-theorieen), zal ik door niet te sporten een blindedarmontsteking krijgen (sport kijken op tv is ook sporten), zal ik een keer iemand aan het strand tegenkomen die een hartaanval krijgt na het eten van een ijsje (zie je mij voor je aan het strand ?! Met een of andere eikel die een IJSJE eet ?!), zal mijn witte prins op het knappe paard zich aankondigen tijdens een bingo-avond of een bezoek aan de supermarkt (ik haat paarden), en zal het paar schoenen dat ik eigenlijk zou/had moeten kopen de tweede keer dat ik er voor terugkom niet meer voorradig zijn (daar heb ik nog eeuwig spijt van). C’est la vie. [de laatste statistische beweringen zijn samengesteld uit artikelen gepubliceerd in vakbladen]. Dustatistiekenduswaar.

13 feb 2008, 20:46

Jip is broer geworden. Dat heb ik niet negen maanden lang goed verborgen weten te houden alhoewel het wel als mooi excuus had kunnen dienen voor mijn almaar zwaarder wordende botten.

De “nieuwe” van mijn “oude” is gisteren bevallen.

Iedereen weet dat het met exen altijd een beetje dubbel blijft. Je ex is niet voor niets je ex, maar het liefst zou je willen dat hij na jou de rest van zijn leven alleen en ongelukkig blijft. Maar goed, life goes on being a bitch and then he marries one.

Nou heb ik mijn plaatsvervangster pas schromelijk laat mogen ontmoeten, kennelijk ben ik na mijn schooljaren nog steeds in staat om mensen angst in te boezemen zonder dat ze me ooit gezien hebben. Misschien heeft het ook meegeholpen dat ik een mailtje had verstuurd naar haar waarin ik schreef dat ik heus niet beet. Althans niet hard. Dat was zogenaamd lollig bedoeld, maar de maandenlange radiostilte van haar kant daaropvolgend maakte duidelijk dat niet iedereen gevoel voor humor heeft.

De dappere meid heeft het toch op kunnen brengen om mij face-to-face te ontmoeten, en ondanks mijn voornemen alles aan haar bij voorbaat stom te vinden kon ik na de kennismaking niet anders concluderen dan dat het gewoon een leuke dame is. Maar je kunt het natuurlijk ook overdrijven. Tussen een eerste ontmoeting met “the other woman” en een anderkampse zwangerschap hoort een respectabele tijd te zitten van op zijn minst een jaar of tien, en daar heeft zij zich klaarblijkelijk niet aan gehouden.

Ik kan mijn lol dubbel op want ze heeft niet een maar zelfs twee babies geworpen. Om mij te pesten natuurlijk. Nu had ik zo’n negen maanden de tijd om alles te over-be-denken (“het worden vast lelijke kinderen”, “ze zullen geen nacht meer slapen”, “na de bevalling ziet ze er natuurlijk niet meer uit, tieten tot op haar enkels en een buikflap die niet meer weg te sporten valt”) maar naarmate de due-day dichterbij kwam werd ik steeds weker. Nam ik het haar eerst nog persoonlijk kwalijk dat ik door chemisch veroorzaakte onvruchtbaarheid niet zelf meer kon zorgen voor broertjes voor Jip, vanmorgen stond ik schijnheilig beschuit met muisjes uit te delen op Jips school. En mijn heimelijke wens dat de kindjes spuuglelijk zouden zijn en dat Jip ze niks aan zou vinden is ook al niet uitgekomen. Vanmiddag heb ik met tranen in mijn ogen de prachtige babies in mijn armen gehad en samen met Jip zijn broertjes bewonderd en bejubeld. Ik ben een mietje. Het wordt tijd dat ik weer een paar ouwe omaatjes op straat in mekaar ga slaan.

15 jan 2008, 15:23

Je hebt van die mensen die fluitend opgaan voor een wortelkanaalbehandeling bij de tandarts. Daar was ik er altijd een van, maar eerlijkgezegd hoefde men bij mij ook nooit met klopboren mijn wortelkanalen te bewerken. Ook al poetste ik hooguit twee keer per maand mijn tanden, bij elke halfjaarlijkse controle bleef al dat eng glimmende wapentuig veilig op het schaaltje liggen en was een fluorbehandeling (met die gebitjes gevuld met derrie wat smaakte naar allesbehalve sinaasappel of pepermunt)het ergste wat ik in de tandartsstoel had meegemaakt.

Echter, als gevolg van de chemo’s en de daarbijbehorende kotsmomenten is mijn gebit nu verworden tot een grote gapende holte waar Holle Bolle Gijs jaloers op is, en hoor je de wind onheilspellend door mijn afgebrokkelde tanden en uiteengevallen kiezen gieren. Na het zien van de rontgenfoto’s van de ruine van wat eens mijn gebit was gingen de ogen van mijn tandarts glinsteren door de wetenschap dat die mooie nieuwe sportwagen binnen handbereik was. Ja, er moest flink wat aan gebeuren, hier en daar een kiesje trekken, kroontje hier, brugje daar, misschien wat plaatjes maar in elk geval een hoop stucwerk. En ik had natuurlijk met mijn maagdelijk onberoerde gebit geen tandverzekering afgesloten. De kosten zouden maar liefst op gaan lopen tot bijna 2000 euro, en dat was nog maar een ruwe schatting. Ik hoefde niet eens in mijn portemonnee te kijken om te begrijpen dat ik voor dat bedrag op zijn minst moest gaan prostitueren achter het station. En dat voor een beetje amalgaan… Omdat afdingen bij een tandarts kennelijk niet gangbaar is besloot ik eens rond te kijken of het ergens anders niet wat goedkoper kon. Nou heb ik een oom die tandchirurg is, maar het zou de familiebetrekkingen vast geen goed doen als ik mijn onfrisse bek voor hem opentrok. Bovendien heeft hij het veelste druk met het vullen van gaatjes bij zijn nieuwe vriendin. Andere tandartsen die ik benaderde hadden zo ook hun eigenaardigheden. De een moest in zijn eentje boren, koffiezetten en de telefoon aannemen en een ander vertelde mij dat zij zo min mogelijk verdoofde. Het valt ook wel mee met de pijn, zei ze. Nou, en daar trap ik dus mooi niet meer in. Dat zeiden ze ook voor mijn bevalling, maar ook daar kreeg ik geen verdoving ook al kwam er een negen-en-een-half-ponder uit mijn reet. Sindsdien laat ik mij al voor het plakken van een pleister geheel onder narcose brengen.

Men zegt wel eens over een kam gekscherend dat alle leuke mannen homo zijn of bezet, maar vindt maar eens een leuke en goeie tandarts vandaag de dag. Misschien moet ik het maar eens proberen bij de contactadvertenties. Tot die tijd lig ik open voor elke suggestie.

10 jan 2008, 12:15

Er was een tijd niet zo gek lang geleden (of zoals Jip zegt : “Vroeger, toen ik nog klein was”) dat Jip grossierde in verloofdes. Het kwam voor hem dan ook goed uit dat al mijn vriendinnen bevielen van meisjes-babies op het moment dat ik Jip de wereld in perste. Voor ie er goed en wel was, hoopte ik stiekum op een meisje, want zo redeneerde ik : wij vrouwen begrijpen van nature geen reet van jongetjes, hoe jong of oud dan ook, en ik walgde bij het idee de ontdekking te doen van zijn eerste natte droom en ook het visioen van een dik puisterig joch op een knetterend stinkbrommertje rijdend, bezorgde me nachtmerries.

Toen na de zoveelste echo zoonliefs enorme zak niet meer te negeren viel bedacht ik een strategie om van dit jongetje dan maar een homootje te maken. Want da’s pas gezellig voor een moeder, lekker samen soaps kijken en shoppen.

En dus kwamen die verloofdes goed van pas. Bij verjaardags- en logeerpartijtjes werd er natuurlijk naar Barbie gekeken (zowel IRL als op DVD), en werd Jip elke keer steevast uitgekleed en geheel in zuurstokroze hemdjes, broekjes, sokjes en t-shirtjes gehesen. En Jip vond het allemaal best. Zelfs als mensen in de winkel hem een meisje noemden vanwege zijn lange haar, deed het hem niks, zolang ie maar een plakje worst kreeg.

Ik was al helemaal in mijn nopjes, en sprak met Hannibal Smith de befaamde woorden : “I love it when a plan comes together”, maar toen werd Jip vier en ging naar school. En naast binnen de lijntjes kleuren leerde hij ook het verschil tussen jongens en meisjes.

Jongens bij de jongens en meiden bij de meiden. Nou wordt Jip door het piepjonge andere geslacht beschouwd als zeer aantrekkelijk hapje. Zo werd hij een van de eerste dagen op school klemgezet bij de w.c.’s door een vroegrijp vijfjarig meisje dat hem alleen door wilde laten als ie haar een kusje gaf. Trauma alom, want sindsdien vindt ie meisjes stomme roze popjes met staartjes, zijn Barbies alleen bedoeld om overreden te worden door een Transformer, is blauw zijn lievelingskleur en gaat ie trouwen met Jesse. Of Rafael. Of Bodi. Dat wisselt nog wel eens, zolang het maar geen meisje is.

Nu is hij tweede(kleuter)klasser, en hoort dus bij het statusverhogende groepje Groten, wat betekent dat hij zijn imago daar ook op moet afstellen. Zo gebruikt hij nu woorden als :”Vet cool!”, en “Dope shit!” (bedankt Dave), en zijn meisjes niet alleen stom maar zelfs afstotelijk.

Er zit een nieuw meisje in Jip zijn klas, en die is hopeloos verliefd op Jip. Het is hartverscheurend om te zien hoe zij hem steeds achterna loopt met een gelukzalige glimlach op haar kleine gezichtje, terwijl Jip zijn hand op dat lieftallige snoetje zet en haar lomp wegduwt. Als ik thuis Jip door mekaar rammel (“Wie ben jij en wat heb je met Jip gedaan ?”) en dreig met de kelderkast belooft hij wat coulanter te zijn. Maar ja, moppert hij, hoe oud is dat kind nou helemaal, twee ? Dan is ze nog een baby en die kan echt niet met hem en zijn matties in de zandbak.

Aaargh, mijn metro-mannetje verandert langzaam maar zeker in een macho-man. Dat was niet de bedoeling !!

Maar wanneer ik ‘s avonds met hem in bad zit, en hij me van een afstandje bekijkt en ineens zegt : “Wat zie je er zo mooi uit, mam !”, en als we later samen in een grote handdoek gewikkeld op de bank zitten en hij met paarse viltstift zijn teennagels begint in te kleuren, kijk ik vertederd op hem neer en denk ik : Het komt allemaal goed.

18 dec 2007, 17:19

Je zou natuurlijk denken dat zo’n neurotische saggerijn als ik ook de pest aan kerstmis zou hebben, maar het tegendeel is waar. Ik doe dan wel niet aan kado’s want de verjaardag van Sinthelaas heeft me al genoeg duiten gekost (en wie krijgt de bedankjes ? Juist, de kachel), en het blijft tenslotte geen feest.

Uit principiele overwegingen (eigenlijk door chronisch geldgebrek, maar het klinkt beter als je die principes erbij haalt) koop ik nooit voor iemand een kado, ik stuur geen felicitatie-, geboorte-, kerst- en al helemaal geen zomaar-voor-niks-kaartjes, neem nooit bloemen mee, en flesjes wijn nuttig ik nog altijd liever zelf dan dat ik ze weggeef. Dat heeft enkele voordelen. Het bespaart je bakken met geld, en het is beter vol te houden dan de voor elke gelegenheid inzetbare smoes dat “de PTT de kaart vast is kwijtgeraakt”.

(Alleen in jouw geval, mam, is het echt waar !) Ik kan zelfs een klein beetje plezier beleven aan het optuigen van onze kitscherige kerstboom met obsceen grote ballen in alle kleuren, veel glitterende slingers en flikkerende lampjes. Tot de katten erin gaan hangen en de boom met al zijn bling omflikkert, en zelfs de zogenaamd onbreekbare kerstballen kapot weten te krijgen. Maar ondanks dat de kerstsfeer binnenshuis dan niet zo’n doorslaand succes is, als ik me buitenshuis begeef word ik instant vrolijk. Van elke gevel van elk huis in elke straat flonkeren de lichtjes me tegemoet, als een soort kunstmatige sterrenregen. Op bijna elke hoek van de straat staat wel een oliebollenkraam gezellig dikke walmen in je ogen te blazen. Buren kletsen gemoedelijk in de deuropening hangend met elkaar en met honduitlatende voorbijgangers over het koude weer terwijl binnen de kachel behaaglijk warm brandt.

Diegenen die nu denken dat ze mijn soft-spot hebben gevonden hebben het (kerst)mis, want de reden dat ik mij hier zo vrolijk om maak is dat iedere brave burger dagelijks zijn verantwoordelijke en verontwaardigde scheur opentrekt over ons ten dode opgeschreven klimaat, die verschrikkelijke milieuvervuiling en het (net als de mijne) almaar groter wordende gat in de ozonlaag, maar nu miljarden verkwanselt door in biologisch onverantwoorde olie te bakken, verlichting op en om het huis aanbrengt en de aarde eigenhandig opwarmt door te stoken met de deur open, daar gaat je milieu. En niemand, maar dan ook niemand die daar over zeikt. Nee hoor, we sturen de klimaatsverandering en milieuproblematiek even op vakantie, want nu is het kerst. En tijdens deze feestdagen is Bruce Willis in Die Hard beter te verteren dan Al Gores inconvenient truth. En ik geniet me gek. Terwijl ik me verkneukel over zoveel hypocrisie neem ik nu alvast een verbrande oliebol en steek ik straks wat extra vuurwerk af.

‘Het is godverdomme niet elke dag feest.

4 dec 2007, 22:57

Ik dacht altijd dat luizen zich net als kattenvlooien alleen openbaren in zonnige periodes. Kennelijk gaat dit huidige gure jaargetijde niet alleen gepaard met ongedierte op de daken van onze huizen, maar ook met ongewenste asielzoekers op de hoofden van onze kinderen. Dat luizen enorme gezelligheidsdieren zijn, die in jumpstyle van het ene naar het andere hoofd hip-hoppen is me bekend. Wat ik echter nooit heb begrepen is waar die eerste luis die aan het begin van een besmettings-keten staat, vandaan komt. Het zal toch niet zo zijn dat een gastheer/vrouw ineens besluit vrolijk neten te kweken op zijn of haar hoofd, en ook lijkt het me sterk dat vanuit het niets luizeneitjes op je pan muteren. Hetzelfde heb ik overigens met files. Daar snap ik ook geen reet van. Waar en hoe ontstaan die ? Mijns inziens bestaan er geen files als iedereen gewoon doorrijdt.

Toen ik hoorde wie van de kindjes uit Jips klas Code Rood had gekregen, kon ik met moeite een besmuikt glimlachje onderdrukken. Het is een beetje vals om te zeggen (maar dat weerhoud me er natuurlijk niet van) dat ik er genoegen in schepte dat juist het kindje van die ene moeder, die al vanaf het begin van het schooljaar met zo’n Bug Bag in de weer was geweest, en die mij wanneer ik een op de grond gevallen boterham aan de mouw van mijn jas afveegde en weer teruggaf aan Jip, blikken van afkeuring en afgrijzen toewierp. Wat een ongelooflijke viespeuk van een moeder was ik.

Het moge me vergeven worden maar ik kan het niet laten om dan vervolgens op een vol schoolplein kwasi-onwetend te vragen welk kindje ook alweer luizen had. Toen ik hoorde dat die moeder geen chemische bestrijdingsmiddelen wilde gebruiken, piste ik in mijn broek van het lachen. Ik zag het al helemaal voor me, zij die op gitaar tokkelend en met wierrookjes walmend op de achtergrond de luizen (die dan languit loungend luisteren) uit het haar van haar kind probeert te chanten. Nu weet ik waar die term “een luizenleven” vandaan komt.