4 nov 2008, 12:27
Samen met het weer word ik met de dag chagerijniger. Geen gezellige zonnige manische buien meer (dan kun je met me lachen !) maar alleen nog donkere regenachtige depressies. Het stomme is dat ik tijdens deze somberheden niks kan bedenken waar ik -ook al is het maar tijdelijk- weer vrolijk van wordt. Elke zichzelf respecterende vrouw wordt natuurlijk geil (en vrolijk) van shoppen, maar aangezien ik al vanaf 1998 niet meer positief heb gestaan bij de bank, schiet dat niet erg op. Ik zou proletarisch kunnen gaan winkelen, net als Winona, maar als ze me dan pakken kan ik, net als Winona, moeilijk beweren dat ik voor een rol in de film aan het oefenen was. Ik kan het natuurlijk wel zeggen, maar dat levert me vast geen steunbetuigingen en gratis kleren van Marc Jacobs op, maar slechts een merkloos stray-jacket in het plaatselijke gekkenhuis. Gratis, dat is dan wel weer zo. Ouwe vrouwtjes in elkaar slaan is zo 2007, daar begin ik niet meer aan, en bovendien zijn die opgewarmde lijken ineens een stuk heldhaftiger dan voorheen. Hebben ze ineens een flesje pepperspray in het handvat van hun rollator verborgen; gelukkig moeten ze eerst hun leesbril opzetten om de gebruiksaanwijzing ervan te kunnen lezen, en in de tussentijd ben ik al weer pleite.
Er staat (op de streekromans en informatica na) geen boek meer in de bibliotheek dat ik niet al minstens een keer heb gelezen, en de televisie braakt tegenwoordig ook niet veel verheffends meer uit. God, ik mis die belspelletjes. Gelukkig mag ik na eerst drie maanden te zijn afgesloten van Orange voor 1 december 375 EURO opbellen, want het opgebouwde beltegoed mag ik natuurlijk niet meenemen als ik 1 december overstap op een sim-only abonnement. Dat was de eerste week hartstikke leuk, maar het blijkt dat mijn socalled vrienden het een stuk minder leuk vinden als ik ze bel als ik op de wc zit, of als ik vertel dat ik vier druiven ineens zonder te bijten kan doorslikken. Daar snap ik dan weer niks van. Het is toch mooi om te weten dat Jip heeft geleerd om een krentje in zijn ene neusgat te proppen, en dan het andere neusgat dicht te knijpen om vervolgens het krentje keihard eruit te schieten ? Ik vraag me trouwens af waarom kinderen de behoefte hebben dingen in hun neus te stoppen. En dat ze dan helemaal in paniek raken als het geval er niet meer uit wil komen. Alsof dat jouw schuld is. Dat kan er ook nog wel bij. Het enige wat ik me nu nog kan bedenken is een praatgroep voor mensen met obesitas bijwonen. Of een bijeenkomst van het Leger des Heils. Dat kan twee kanten uitgaan. Of ze besluiten me daar te houden, of ik mag weg, maar dan ben ik tenminste wel weer vrolijk.