In ons huishouden maken we er een sport van om, als de vuilniszak in de prullenbak vol zit en eigenlijk vervangen moet worden, er toch nog steeds dingen in te blijven proppen.

Als geëngageerde, woke Amsterdammers vinden wij het torenhoge percentage scheidingen van vandaag de dag uiterst zorgwekkend dus houden we ons afval daarvan verschoond. Een betere wereld begint immers bij jezelf.

Dat het een kleine moeite is om die volle vuilniszak eruit te halen en even een nieuwe in de prullenbak te hangen moge duidelijk zijn, maar toch blijven we, heel kinderachtig, na de boel nog maar eens flink aangestampt te hebben, toch die ene lege verpakking of die eierdoos erbij proppen, de ander afwachtend aankijkend en als die ander geen sjoege geeft, zogenaamd terloops opmerken “dat die zak er vandaag of morgen toch echt een keertje uit moet”.

Eenzelfde gedrag zien we terug in onze huidige samenleving.

Er wordt hartstochtelijk geklaagd over en de vinger gewezen naar de ander, maar er is nooit eens iemand die als Kippetje Tok, grootmoedig zegt : “dan doe ik het zelf wel”, al was het maar om de goede vrede te bewaren.

Nederland is inmiddels verworden tot één grote prullenbak waar iedereen zijn shit in dumpt en waarvan niemand de vuilniszak eens verwisselt, ook al puilt ie werkelijk uit van alle denkbare troep.

Dat is volgens mij het probleem. We verwachten van een ander dat die het wel even opruimt, terwijl je de troep gezamenlijk hebt gemaakt.

En zo gaan we zowel thuis, in onze mini-samenleving, als daarbuiten, vrolijk verder met ons vuil in schijnbaar bodemloze vuilniszakken te stoppen, terwijl we onszelf wijsmaken “dat het nog wel even kan”.