Toen ik op ongeveer tweejarige leeftijd vanuit Korea op Schiphol aankwam, was ik niet alleen onvolgroeid maar ook ernstig ondervoed. Ter vergelijking woog Jip toen hij vier maanden oud was even zwaar als ik als peuter, namelijk tien kilo. Dat was evengoed tamelijk extreem, maar het had als voordeel dat ik als een van de weinige kersverse moeders al de eerste week na de bevalling nachten kon doorslapen. Sterker nog, ik moest mijn boeddha-baby ‘s ochtends wakker maken om hem te voeden omdat mijn tieten op ontploffen stonden.

Na een jaar te hebben geziekenhuisd mocht ik eindelijk van dieet af en mocht ik normaal meeëten met de rest van ons gezin. Dat hebben ze geweten. Als mijn moeder stond te koken moest en zou ik op het aanrecht zitten om te zien of ze niet stiekem het eten in haar eigen mond stak en binnen een paar maanden was ik zo dik dat ik mijn armen niet eens meer over elkaar kon slaan, maar ik voelde me er goed bij en laten we wel wezen, dunne babies/peuters zijn sowieso eng.

Nadat ik uiteindelijk niet alleen in de breedte maar ook in de lengte begon te groeien, werd ik een magere spicht en kwam ik niet aan ook al vrat ik als een bootwerker. Ook later is het me nooit meer gelukt om een beetje vet te kweken, met uitzondering van tijdens mijn zwangerschap, toen ik twee-en-een-halve week overtijd was en stopte met me te wegen toen ik de 90-kilo grens overschreed en ik inmiddels ruim 34 kilo was aangekomen. Gelukkig was mijn chocoladeverslaving direct over toen mijn suikerbuikie na ruim vierentwintig uur toch maar besloot tevoorschijn te komen en mijn afkeer van chocola net als voor de zwangerschap terugkeerde.

Nu ik word bestraald is het van groot belang dat ik goed op gewicht blijf, maar dat kost me nogal wat moeite. Niet alleen heb ik geen trek, maar merk ik ook dat mijn spiermassa (voor zover aanwezig) krimpt door mijn inactiviteit. Sommige mensen vinden dat jaloersmakend, ik vind het best als zij met mij willen ruilen, maar dan krijgen ze ook mijn kanker erbij.

Het wordt er ook niet makkelijker door dat ik niet van zoete dingen hou als slagroom, koek of ijs (en ook niet van shoppen wat de reden is dat mijn puber mij geen ‘echte’ moeder vindt), dus worstel ik mezelf door boterhammetjes met kaas en tomatensoep heen en een verwaarloosbaar knakworstje op zijn tijd.

Misschien moet ik als ik klaar ben met de bestralingen maar weer eens naar Loetje voor een biefstuk met jus. Gaan jullie dan allemaal mee ?

Vet !