25 feb 2008, 02:32

Het begint erop te lijken dat na mijn bijbeltechnische zeven jaren van ongeluk en rampspoed zich nu mijn welverdiende en langverwachte zeven jaar van voorspoedig geluk aandienen. Natuurlijk moet ik dit, refererend aan mijn laatste verhaal eerst zien voor ik het geloof. Het geval wil dat mij eindelijk de mogelijkheid wordt geboden om te verhuizen naar een, vergeleken met het krot drie hoog achter waar ik nu woon, buitenproportioneel paleisje met enorm veel (slaap)kamers en gelegen in een buurt waar mensen op straat elkaar niet met ‘merrabah’ begroeten, maar met ‘goeiemorgen’. Het stulpje ligt op vijftig meter afstand van Jip zijn school, wat zoveel inhoudt dat ik niet meer elke ochtend om zeven uur hoef op te staan om mijn kind naar school te fietsen. Dat fietsen is natuurlijk niet waar, maar om keurig om kwart over acht op school aan te komen met de auto vergt net zoveel tijd, pijn en moeite wegens opzettelijk treuzelen met aankleden, tergend langzaam een boterham eten, mijn daaropvolgend schelden, vloeken en slaan, dat het niet uitmaakt of ik op de fiets, met de auto, met de bus of met een vliegend tapijt ga. En dan is de bus niet eens een optie. Maar goed, wanneer de moeder van de matti van Jip naar die grotere woning gaat verhuizen met haar kinderen en teruggenomen man, mogen wij legaal haar ouwe huis kraken. Alsof het niet op kan heeft een gerenommeerd schrijfster op aanraden van een vriend mijn blogjes gelezen en was zo enthousiast dat ze me wil ontmoeten. Toen ik dat vernam stond ik echt even met mijn uitgeholde kiezen en afgebrokkelde tanden in mijn slabek. Ik was nog even op zoek naar Ralph Inbar, maar besefte dat hij al een tijdje dood was, en dat het dus geen flauwe grap kon zijn. Dat neemt overigens niet weg dat ik uitermate op mijn hoede ben. Ik kijk telkens als ik de deur uitga naar boven om te zien of er geen piano op mijn harses valt, en ik heb bloedende knokkels van het afkloppen op wat dan ook voor soort hout, misschien dat het allemaal gaat lukken, maar voorlopig heb ik voor de zekerheid het konijn van de buren een pootje afgehakt, stap ik alleen op de witte strepen van het zebrapad, probeer ik de klavertjes vier van de Albert Heijn te reanimeren en lees ik de bijbel. Je weet maar nooit.