13 jun 2010, 22:10

In principe ben ik niet principieel. Als ik er al een principe op na hou, ben ik de eerste die dat principe overboord gooit, want principes zijn er om gebroken te worden.

Ik beweerde ooit dat ik absoluut geen kinderen wilde. Want, zo redeneerde ik, wat heb je d’r an ? Als babies schijten en huilen ze alleen maar, als ze in de kleuterfase zitten zeiken ze alleen maar aan je kop met hun irritant-retorische “waarom?”, daarna krijgen ze puisten en gaan aan de drugs en voor je het weet zit je met grijze haren op de bank en vraag je je af wat er met je leven is gebeurd. En moet je me nu eens zien; ik heb mijn zus een eitje te leen gevraagd, niet om te koken maar om nog een keer een kind te krijgen.

Wat ik ook zo vaak als men maar wou horen verkondigde, was dat ik nog niet dood gevonden wilde worden op IJburg. Die desolaat aandoende blokkendozen op dat zelfmoordbevorderend eiland waar ik destijds tegen heb gestemd tijdens het referendum. En moet je me nu eens zien; ik sta mezelf bloed, zweet en tranen te bezorgen met alle klusbezigheden in ons nieuwe huis. Op IJburg.

Iedereen zegt dat the hip and famous zich op IJburg bevinden. Iedereen zegt dat het er zo heerlijk is voor Jip, overal water en groen. Maar het blíjft IJburg. Gemengde gevoelens, hè. Het voelt alsof je schoonmoeder in het ravijn rijdt. In jouw nieuwe Mercedes.

Één van mijn laatste principes die ik coute que coute blijf handhaven is dat niets voor niets is. Niks is zonde, behalve boter op je hoofd smeren en droog brood vreten.