29 mrt 2008, 00:47
Tegenwoordig vliegen de verse babies me om de oren. Heeft net de ene moeder Het Ultieme Argument verkregen om haar kind de rest van zijn of haar leven emotioneel te chanteren (“Als je eens wist wat ik allemaal heb moeten doorstaan tijdens die bevalling van jou !”), dan staat het volgende gerimpelde ‘ouwe’ mensje alweer te trappelen om zijn of haar nieuwe ouders de komende maanden slapeloze nachten te bezorgen. Het zal mij niks verbazen als de ooievaar in navolging van politie en verpleging het werk neerlegt om een betere CAO te bepleiten. Het blijft ondanks bloederige taferelen, intense uitputting, tegenvallende romantische verwachtingen en oncharmant compromittabel beeldmateriaal een bijzondere gebeurtenis die je (als je niet tezeer bent gedrogeerd of als vader al te dronken bent geweest) niet snel vergeet. Door tv-beelden kun je het idee krijgen dat na twee keer diep in- en uitademen ineens een beeldige baby op je onmiddellijk weer platte buik wordt gelegd terwijl de vader nog wat zweetdruppels van je gemake-upte voorhoofd wist, maar in de meeste gevallen gaat dit net even anders. Terwijl je klotsend en druipend ligt bij te komen van dat rotje wat ze in je kut hebben afgestoken en zonder amper een blik te kunnen hebben werpen op het resultaat van vierentwintig uur afzien, wordt je (nog steeds uitgelubberde) buik meedogenloos ingedrukt om de placenta eruit te krijgen. Zelfs bevallingsprogramma’s laten niet zien hoe de huilende moeder zonder verdoving wordt gehecht en haar uitgescheurde onderkant nog wekenlang op een zwembandje moet vlijen om in elk geval rechtop te kunnen zitten om de kraamvisite te ontvangen. En het is ook een grove leugen dat je alle pijn vergeet, zoals ze aanstaande moeders willen wijsmaken. Ik herinner me nog elke minuut van ondraaglijke pijn en woede over het onnoemlijk leed wat mij is aangedaan. Het zou daarom gemakkelijk zijn om te zeggen dat het een voordeel is dat ik door de kanker geen kinderen meer kan baren, ook al is het tegendeel waar. Ik zou namelijk niets liever willen dan een heel bosje rotjes in mijn reet, een leven lang zonder slaap, of mijn beide handen (en vooruit, ook de rest van mijn lichaam) geven als het me nog maar zo’n zelffabricaatje op zou kunnen leveren. Maar laten we niet sentimenteel worden; ik verwacht nu alles van jullie. Als Mohammed niet meer naar de berg kan komen moeten jullie voor bergen babies zorgen. Het liefst elke maand een.