29 mei 2008, 04:10

Wij zijn natuurlijk gezien niet de grootste zoogdieren ter wereld (want dat is de blauwe vinvis; Triviant-vraag), maar wel de meest arrogante. Wij vinden het vermogen vooruit te kunnen denken een voordeel en bewijs van superioriteit ten opzichte van alle andere levende wezens. Immers kunnen wij ons druk maken over de toekomst van een binnenbaarmoederlijk vruchtje, en zijn andere dieren niet bezig met het al dan niet muzikaal, sportief of artistiek aangelegd zijn van hun soon-to-be-bornee. Neem bijvorbeeld mijn poes Kachel. Zonder ook maar een boek van dr. Benjamin Spock of Beatrijs Smulders’ ‘Veilig Zwanger’ te hebben gelezen, of zwangersschapsgym te hebben gevolgd heeft zij met twee pootjes in haar neus lachend vier kids ter wereld gebracht. In nog geen uur. Al had ze het nooit eerder meegemaakt wist ze precies wat ze moest doen. Persen (zonder voorafgaand gebadder en irritante aanwijzingen van een verloskundige), vliesjes aflikken, navelstrengetjes doorbijten en moederkoek opeten. Terwijl haar newborns zonder instructies aan haar tieten gingen liggen lurken, keek ze mij met toegeknepen oogjes, volmaakt gelukkig aan en spinde : “Chew on that, stuntee !!”