10 jan 2008, 12:15

Er was een tijd niet zo gek lang geleden (of zoals Jip zegt : “Vroeger, toen ik nog klein was”) dat Jip grossierde in verloofdes. Het kwam voor hem dan ook goed uit dat al mijn vriendinnen bevielen van meisjes-babies op het moment dat ik Jip de wereld in perste. Voor ie er goed en wel was, hoopte ik stiekum op een meisje, want zo redeneerde ik : wij vrouwen begrijpen van nature geen reet van jongetjes, hoe jong of oud dan ook, en ik walgde bij het idee de ontdekking te doen van zijn eerste natte droom en ook het visioen van een dik puisterig joch op een knetterend stinkbrommertje rijdend, bezorgde me nachtmerries.

Toen na de zoveelste echo zoonliefs enorme zak niet meer te negeren viel bedacht ik een strategie om van dit jongetje dan maar een homootje te maken. Want da’s pas gezellig voor een moeder, lekker samen soaps kijken en shoppen.

En dus kwamen die verloofdes goed van pas. Bij verjaardags- en logeerpartijtjes werd er natuurlijk naar Barbie gekeken (zowel IRL als op DVD), en werd Jip elke keer steevast uitgekleed en geheel in zuurstokroze hemdjes, broekjes, sokjes en t-shirtjes gehesen. En Jip vond het allemaal best. Zelfs als mensen in de winkel hem een meisje noemden vanwege zijn lange haar, deed het hem niks, zolang ie maar een plakje worst kreeg.

Ik was al helemaal in mijn nopjes, en sprak met Hannibal Smith de befaamde woorden : “I love it when a plan comes together”, maar toen werd Jip vier en ging naar school. En naast binnen de lijntjes kleuren leerde hij ook het verschil tussen jongens en meisjes.

Jongens bij de jongens en meiden bij de meiden. Nou wordt Jip door het piepjonge andere geslacht beschouwd als zeer aantrekkelijk hapje. Zo werd hij een van de eerste dagen op school klemgezet bij de w.c.’s door een vroegrijp vijfjarig meisje dat hem alleen door wilde laten als ie haar een kusje gaf. Trauma alom, want sindsdien vindt ie meisjes stomme roze popjes met staartjes, zijn Barbies alleen bedoeld om overreden te worden door een Transformer, is blauw zijn lievelingskleur en gaat ie trouwen met Jesse. Of Rafael. Of Bodi. Dat wisselt nog wel eens, zolang het maar geen meisje is.

Nu is hij tweede(kleuter)klasser, en hoort dus bij het statusverhogende groepje Groten, wat betekent dat hij zijn imago daar ook op moet afstellen. Zo gebruikt hij nu woorden als :”Vet cool!”, en “Dope shit!” (bedankt Dave), en zijn meisjes niet alleen stom maar zelfs afstotelijk.

Er zit een nieuw meisje in Jip zijn klas, en die is hopeloos verliefd op Jip. Het is hartverscheurend om te zien hoe zij hem steeds achterna loopt met een gelukzalige glimlach op haar kleine gezichtje, terwijl Jip zijn hand op dat lieftallige snoetje zet en haar lomp wegduwt. Als ik thuis Jip door mekaar rammel (“Wie ben jij en wat heb je met Jip gedaan ?”) en dreig met de kelderkast belooft hij wat coulanter te zijn. Maar ja, moppert hij, hoe oud is dat kind nou helemaal, twee ? Dan is ze nog een baby en die kan echt niet met hem en zijn matties in de zandbak.

Aaargh, mijn metro-mannetje verandert langzaam maar zeker in een macho-man. Dat was niet de bedoeling !!

Maar wanneer ik ‘s avonds met hem in bad zit, en hij me van een afstandje bekijkt en ineens zegt : “Wat zie je er zo mooi uit, mam !”, en als we later samen in een grote handdoek gewikkeld op de bank zitten en hij met paarse viltstift zijn teennagels begint in te kleuren, kijk ik vertederd op hem neer en denk ik : Het komt allemaal goed.