26 apr 2008, 00:31

Hoera. Het is achter de rug. Jips zesde verjaardag, gevierd met slingers, taart, limonade, speurtocht en grabbelen uit een geimproviseerde doos is naar tevredenheid van alle twaalf uitgenodigde kindjes zonder bloedneuzen verlopen. Toen ik die avond na afloop (mooi meegenomen) vier kilo afgevallen op de bank met keelontsteking en vier slapeloze nachten achter de rug aan de prosecco zat bedacht ik me dat ik me weer eens onnodig druk had gemaakt om niks. Ik kan er niets aan doen. Al vanaf ik een klein Sakkaatje was word ik voorafgaand aan een verjaardag of een vakantie bevangen door weliswaar tijdelijke maar uiterst vervaarlijke zenuwen en abnormale ontoerekeningsvatbaarheid. Iedereen kent wel de gebruikelijke stress als je op vakantie gaat. “Is het gas wel uit?”, “Hebben we de zwemkleding wel ingepakt?” en “Waar zijn de paspoorten?”. Bij mij begint de spanning al weken vantevoren. Wanneer je me nog niet zo lang kent wordt dit nog vergoelijkend vertederend genoemd, maar al snel is pijnlijk duidelijk dat er werkelijk niks schattigs is aan een paarshoofdige schreeuwende Medusa die je kop eraf bijt als je ook maar iets tegen haar zegt. Mijn ouders vertelden mij vroeger dan ook pas op de dag dat we zouden afreizen dat we op vakantie gingen, en dan nog waren de kotszakjes niet aan te slepen. En ook op mijn verjaardagspartijtjes waren het steevast mijn moeder en mijn zus die mijn uitgenodigde vriendjes en vriendinnetjes vermaakten, want ik lag kotsend en met hoge koorts op bed. Tegenwoordig vier ik mijn verjaardag om die reden ook nooit meer, en als ik al lucht krijg van iemand die het onzalige idee in het hoofd heeft gehaald om iets vanwege mijn verjaardag te organiseren, dan maak ik bewust de pleiterik en ben ik op uiterst irritante wijze bezig net te doen alsof ik werkelijk 25 ben. Dat is een soort van zelfbescherming, en gelukkig ga ik nooit op vakantie en is Jip maar een keer in het jaar jarig. Hyper de piep !