13 feb 2008, 20:46
Jip is broer geworden. Dat heb ik niet negen maanden lang goed verborgen weten te houden alhoewel het wel als mooi excuus had kunnen dienen voor mijn almaar zwaarder wordende botten.
De “nieuwe” van mijn “oude” is gisteren bevallen.
Iedereen weet dat het met exen altijd een beetje dubbel blijft. Je ex is niet voor niets je ex, maar het liefst zou je willen dat hij na jou de rest van zijn leven alleen en ongelukkig blijft. Maar goed, life goes on being a bitch and then he marries one.
Nou heb ik mijn plaatsvervangster pas schromelijk laat mogen ontmoeten, kennelijk ben ik na mijn schooljaren nog steeds in staat om mensen angst in te boezemen zonder dat ze me ooit gezien hebben. Misschien heeft het ook meegeholpen dat ik een mailtje had verstuurd naar haar waarin ik schreef dat ik heus niet beet. Althans niet hard. Dat was zogenaamd lollig bedoeld, maar de maandenlange radiostilte van haar kant daaropvolgend maakte duidelijk dat niet iedereen gevoel voor humor heeft.
De dappere meid heeft het toch op kunnen brengen om mij face-to-face te ontmoeten, en ondanks mijn voornemen alles aan haar bij voorbaat stom te vinden kon ik na de kennismaking niet anders concluderen dan dat het gewoon een leuke dame is. Maar je kunt het natuurlijk ook overdrijven. Tussen een eerste ontmoeting met “the other woman” en een anderkampse zwangerschap hoort een respectabele tijd te zitten van op zijn minst een jaar of tien, en daar heeft zij zich klaarblijkelijk niet aan gehouden.
Ik kan mijn lol dubbel op want ze heeft niet een maar zelfs twee babies geworpen. Om mij te pesten natuurlijk. Nu had ik zo’n negen maanden de tijd om alles te over-be-denken (“het worden vast lelijke kinderen”, “ze zullen geen nacht meer slapen”, “na de bevalling ziet ze er natuurlijk niet meer uit, tieten tot op haar enkels en een buikflap die niet meer weg te sporten valt”) maar naarmate de due-day dichterbij kwam werd ik steeds weker. Nam ik het haar eerst nog persoonlijk kwalijk dat ik door chemisch veroorzaakte onvruchtbaarheid niet zelf meer kon zorgen voor broertjes voor Jip, vanmorgen stond ik schijnheilig beschuit met muisjes uit te delen op Jips school. En mijn heimelijke wens dat de kindjes spuuglelijk zouden zijn en dat Jip ze niks aan zou vinden is ook al niet uitgekomen. Vanmiddag heb ik met tranen in mijn ogen de prachtige babies in mijn armen gehad en samen met Jip zijn broertjes bewonderd en bejubeld. Ik ben een mietje. Het wordt tijd dat ik weer een paar ouwe omaatjes op straat in mekaar ga slaan.