17 mrt 2008, 13:00

Gisteren heb ik in plaats van een luchtje een Turkse geschept. Als dit iemand anders was overkomen zou ik waarschijnlijk heel hard gelachen hebben, maar ik kan je vertellen dat als het je zelf overkomt het ineens een stuk minder lachwekkend is. Ervanuitgaande dat elke gewonde Turk een goed begin is (als ik er maar genoeg grapjes over maak wordt het misschien minder erg) zou je denken dat ik me helemaal nergens druk over had hoeven maken, maar ik heb die dag een nieuwe betekenis gegeven aan de uitdrukking “je ergens druk over maken”. Ondertussen lag mijn slachtoffer nog aperelaxed om mijn bumper heen gekruld (zonder een traan te hebben gelaten overigens) te wachten tot ik of iemand anders iets zou ondernemen, en toen duidelijk werd dat er van mij niets zinnigs meer te verwachten viel, heeft iemand anders de politie maar gebeld. Het moet een vreemd gezicht zijn geweest : Een of ander gek wijf dat met de handen ter hemel gestrekt woeste kreten uitstotend rondjes rond een auto aan het rennen is, en een ander meisje dat voor diezelfde auto aan het asfalt gekleefd ligt, met in de ene hand een krantje en de andere hand een sigaretje. En toen werd het natuurlijk steeds drukker om ons heen, mensen zijn immers dol op andermans ellende, en deze keer kregen ze door mijn hysterische toedoen echt waar voor hun geld. Ik meende hier en daar wat mobieltjes te hebben zien flitsen, dus ongetwijfeld kom ik mezelf de komende dagen nog wel tegen op You Tube. Misschien kan ik om een kijk- en luisterbijdrage vragen ? De politie was snel ter delicter plaatse evenals een ambulance, waarvan het personeel even dacht dat niet het Turkse meisje maar ik het slachtoffer was (wat in het geheel niet gek was dat ze dat dachten). Daarna werd ik afgevoerd naar ik verwachtte het dichtstbijzijnde gesticht, maar dat bleek het politiebureau te zijn, waar ik een verklaring af moest leggen, en voor de zekerheid ook maar een blaastest, ook al was het half vijf ‘s middags. Gelukkig waren de ooggetuigen het er allemaal over eens dat ik niet schuldig was, want zelf kon ik me amper mijn naam nog herinneren. Ik heb nog wat thee gedronken met veel suiker tegen de shock, alleen had ik liever een stevige borrel gehad, maar daar ga je op een politiebureau natuurlijk niet om vragen. Nadat ze op het bureau ook gek van me werden werd ik er vriendelijk uitgebonjourd en ben ik nog even langs het ziekenhuis gegaan om mijn naam en telefoonnummer voor het meisje achter te laten. Pas toen kwam ik erachter dat ik helemaal geen woord met het meisje had gewisseld sinds de aanrijding, niet eens gevraagd of het wel met haar ging of hoe ze heette. Het lijkt totaal belachelijk, ik sta niet echt bekend als iemand die bij rampen groot of klein meteen haar cool verliest, maar ik moet nu schoorvoetend toegeven dat in situaties als deze eigenlijk een ontoerekeningsvatbaar ongeleid projectiel ben, dat voortaan niet meer zonder begeleiding in de auto over straat mag. Vrijwilligers kunnen zich aanmelden via ikbensakka@hotmail.com.