29 mei 2008, 04:39

Omdat ik ooit te vondeling ben gelegd achter de vuilnisbakken in een plattelandsdorpje in Korea, en men uit waarschijnlijk analfabetisch opzicht heeft nagelaten een briefje met mijn gegevens op mijn luier te spelden, weet ik dus niet wanneer ik geboren ben en hoe oud ik ben. Dat heeft zo zijn voordelen. Ik kan in verschillende bladen de horoscopen lezen en dan zelf de leukste uitkiezen. Zo word ik steevast rijk, kom ik mijn droomman morgen tegen en krijg ik deze week een promotie op mijn werk. Vroeger misbruikte ik dat feit wel om meerdere keren per jaar mijn verjaardag te kunnen vieren, nu ben ik niet meer zo kinderachtig maar vier ik elk jaar mijn vijfentwintigste verjaardag. Op de 16e april (de dag dat ik in Nederland aankwam), wat dan weer de sentimentele symboliek weergeeft. Nog steeds kan ik daar aardig mee wegkomen. Dronken in een kroeg of taxi schat iedereen (minstens zo dronken als ik zijnde) mij nog vijfentwintig. Natuurlijk is het jongetje dat de volgende dag naast mij in bed wakker wordt enigszins geschrokken (ik heb dan ook mijn hamlap-corrigerende-step-in niet meer aan), maar als ik met bloeddoorlopen ogen en uitgelopen mascara tot op mijn navel verzeker dat ik absoluut dat goddelijke vijfentwintigjarige lekkere wijf van de avond ervoor ben (en niet haar moeder), en ik daarna een boterhammetje voor hem smeer en een glaasje melk inschenk, is hij gerustgesteld. En zoniet, geef ik hem vijftig euro.