11 feb 2011, 14:51

Na drie jaar gesubsidieerd op mijn luie reet te hebben gezeten, heb ik besloten serieus werk te gaan maken van het vinden van een baan. Met de huidige werkloosheid en bezuinigingen op uitkeringen zou je verwachten dat het UWV mij wel binnen afzienbare tijd met reintegratie op weg zou helpen, maar niets is minder waar.

Bij het CWI raakte men volledig in paniek toen ik aangaf me te willen inschrijven als werkzoekende. Het kostte me vijf verschillende medewerkers, die me verspreid over een periode van bijna drie maanden evenzovaak doorstuurden, aangezien ik me kennelijk niet zelf als werkzoekende mag inschrijven wegens mijn arbeidsongeschiktheid en de daarbij behorende uitkering en dus werd ik met een kluitje verwijderingsbijdrage in het riet gestuurd.

Het is natuurlijk een misvatting dat het UWV voor me in de bres zou springen om mij aan een baan op arbeidstherapeutische basis te helpen, want zo zeggen zij : “Gaat u nou maar lekker op uw luie reet zitten, want wij hebben helemaal geen tijd en geld om zieke mensen zoals u aan een baan te helpen, omdat wij de (onwillige) werklozen eerst aan het werk willen krijgen”. Zelfs de ironie van deze tegenstelling ontging ze volledig, en het hielp ook al niet dat ik verklaarde al een jaar in remissie te zijn, dus best weer wat kon doen.

Het grappige is dat terwijl ze mij weigeren aan een baan te helpen, ze me wel periodiek komen controleren om te zien of ik niet stiekem zwart werk.

Gelukkig laat ik mij nooit zomaar zonder luidkeels protest uit het veld slaan, en uit puur anarchisme dacht ik er een tijd over na om dan maar een zwart baantje te nemen, alleen bleek dat er op ons eiland getuige de vele briefjes die op het advertentiebord bij de supermarkt hangen een waar overschot is aan babysitters en schoonmakers die hun diensten zwart aanbieden.

Aangezien het langer dan vijftien jaar geleden is dat ik voor het laatst heb gesolliciteerd, besloot ik mijn licht te laten gaan over het schrijven van een sollicitatiebrief. Vroeger had ik keer op keer succes met mijn zogenaamd jolige brief, waarin ik mezelf zodanig beschreef dat men wel een grote sukkel zou zijn als men mij niet aannam, en soms schreef ik dat er ook nog in. Tegenwoordig kan dat kennelijk niet meer, maar moet de toon kort, bondig, zakelijk en vooral humorloos zijn.

Gelukkig stonden er ook voorbeelden van C.V.’s op het internet, die je met aangepaste N.A.W.-gegevens zo kon versturen. Dat was wel zo makkelijk, en bang dat ik de gewenste serieuze toon volledig zou missen, begon ik mijn gegevens in te vullen om zo een profiel aan te maken.

Ik verstuurde een sollicitatiebrief met foto naar een lunchroom op IJburg, en werd de dag erna opgebeld met de mededeling dat ik niet was aangenomen. Toen ik wilde weten of dat lag aan de kwaliteit van mijn sollicitatiebrief of mijn C.V., klonk het vertwijfeld : “Zit u me nou in de maling te nemen ?” Toen ik doodserieus antwoordde dat ik geen idee had waar hij het over had, vertelde hij me dat er aan de brief en het CV niets mankeerde, maar dat men niet zo goed raad wist met die foto van mijn kut die ik had bijgesloten.

“Tsja,” verdedigde ik mezelf, “in die voorbeeldbrief stond toch duidelijk : “Toon uw geslacht in uw profiel”, dus eh…”

Als je zoals ik geen reet te doen hebt, moet je jezelf op andere manieren vermaken. Overigens ben ik nog steeds op zoek naar werk. Anyone ?