Zelden heb ik zo gelachen als vorige week toen ik tijdens een verveeld potje zappen op een voetbalwedstrijd stuitte. Hoebele, hoebele, lekker foebele, dacht ik en ik had er zin an. Veel te laat kwam ik erachter dat het niet Dirk Kuijt was in het veld, maar zijn zus, en dat ook Bert van Marwijk zijn vrouw had gestuurd met aanwijzingen zoals de speelrichting (“nee, na de pauze speel je de andere kant op !”) evenals wat basisregels (dat je de bal niet met je handen aan mag raken omdat het spelletje anders handbal had geheten).
Natuurlijk ben ik voor vrouwenemancipatie, maar er zijn gewoon dingen die een vrouw niet moet doen, en voetballen is daar een van. Het is geen gezicht, heeft niks te maken met voetbal en zeg nou zelf, hoe lang al proberen mannen tevergeefs de buitenspel-regel uit te leggen aan vrouwen en dan stuur je serieus elf van die meiskes samen het veld op ? Wordt telkens het spel stilgelegd als het doel wordt genaderd, want “hoe zat dat ook alweer met die buitenspel-regel ?”
Bijkomend voordeel is dat ook de lijnrechters vrouwen zijn, dus die vlaggen voor écht belangrijke overtredingen zoals gemeen kijken, of een fout kapsel hebben.
Standaard begint de wedstrijd een half uur later want er moet natuurlijk door elf dames voor de spiegel worden gestaan, want je weet maar nooit wie je tegenkomt, hè.
Ook hilarisch was het publiek dat op de tribune zat. Het was duidelijk te zien dat het overgrote deel familie en kennissen waren van de meiden, en hier en daar een verdwaalde Jan Smit-fan.
Na 90 minuten zogenaamd voetbal en wat extra make-up-bijwerk-tijd werd er verlengd (“moeten we nou wéér de andere kant opspelen ?”), en toen dat ook zonder resultaat bleef moesten er strafschoppen genomen worden. De tranen sprongen in mijn broek toen de ladies aan de strafschoppenseries begonnen. Ongelooflijk maar waar bleken ze zelfs beter in het missen van strafschoppen dan pak ‘m beet een Frank de Boer of Clarence Seedorf. Ik weet niet of ik nou ontroerd of beroerd werd van die verbetenheid op de gezichtjes, na de zoveelste misser. Ze bleven er maar in geloven, aandoenlijk gewoon. Dat is vergelijkbaar met in de winter in je bikini buiten lopen, en hopen dat het dan zomer wordt.
Gelukkig miste de tegenpartij één pingel meer, en dus mochten de dames nog een keer aantreden in een heuse halve finale. Opgewonden kreetjes slakend huppelden de meiden het veld af, terwijl de verdwaalde Jan Smit-fan zich verlekkerd verheugde op het uitwisselen van de shirtjes, om een krappe drie uur later gedoucht en bepoederd hun Louboutin-spikes met bekende rode zool op de achterbank van hun zesdehands Fiat Panda te gooien.
Goed nieuws voor de leeuwinnen : De volgende morgen hing beroeps-gezelligerd Erica Terpstra aan de lijn; er werd het dameselftal A-status toegekend, wat inhield dat de dames financieel zouden worden gesteund zodat ze “zich konden toeleggen op meer trainen, zodat ze niet nog een betaalde baan naast het voetballen hoefden te vervullen”. Een aardige geste, dacht ik nog. Toen verklapte de sportcommissaresse dat die financiële steun bestond uit een maandelijkse onkostenvergoeding van, hou je vast, maar liefst 450 euro ! En ik zweer je dat ze het zo enthousiast bracht dat ik even dacht dat ik het niet goed had verstaan. Daarna rolde ik van de bank van het lachen.
En ook Wesley lachtte hard met me mee, toen hij naast Yolanthe achter het stuur van zijn nieuwe Mercedes SLK kroop omdat hij net voor dertig miljoen euro aan Inter Milaan was verkocht.
Weer een leuk verhaal, nadat ik Rekenwonder had gelezen.
Ik vaker de verhalen van Ik ben Sakka lezen!