Leeftijdsaanduiding is een subjectieve graadmeter om te bepalen of je al dan niet goed in je vel zit, mentaal en/of fysiek, daarom ben ik al jarenlang zelfverklaard eeuwig vijfentwintig. Dat heeft op zich niet zozeer te maken met de angst om ouder te worden, maar meer omdat ik werkelijk geen flauw idee heb wanneer ik ben geboren.
Toen men mij als baby jaren geleden bij het grof vuil had gezet in Korea, ging ik niet vergezeld van een briefje met gegevens, zoals een naam en geboortedatum, maar dat is logisch. Voor hetzelfde geld staan ze ineens voor je deur met de baby, die je eigenlijk kwijt wou : “Mevrouw, volgens mij hebt u dit verloren op straat”, en word je vervolgens beboet voor het verspreiden van zwerfvuil en het niet betalen van de verplichte verwijderingsbijdrage.
Hoe het precies in z’n werk gaat in zo’n tehuis weet ik niet, maar ik kan me zo voorstellen dat alle pas binnengekomen babies een vermoeide secretaresse van de Korean Social Service passeren, waarna zij een korte blik op de hummels werpt en met een timmermansoog hun leeftijd bepaalt. Nou doen ze toch niet aan verjaardagen in Korea, dus hechten zij ook geen waarde aan een geboortedatum, en daar valt wat voor te zeggen.
Al enige tijd vier ik mijn verjaardag op 16 april, dat is mijn zogenaamde komstdag (voor niet-geadopteerden : dat is de dag dat je in Nederland aankomt), maar aangezien de kans wel heel klein is dat ik ook daadwerkelijk op die datum ben geboren, heb ik mezelf de vrijheid gegund om elke week een zo gunstig mogelijke horoscoop uit te zoeken, het liefst een waarbij ik Heel Rijk ga worden, of dat Mijn Ware Liefde zich aan me zal tonen of een combinatie van die twee.
Moge dit al jaren bekend zijn onder vrienden en familie, het komt wel eens voor dat mijn aangepaste verjaardagsdatum voor komische verwarring zorgt. Toen ik enqueteerde voor TNS NIPO, had ik de zestiende april vrijgevraagd om mijn verjaardag te vieren. Dat verzoek werd ingewilligd, maar een dag tevoren belde mijn supervisor op omdat hij op een anomaliteit was gestuit. Hoe kon ik nou vrij vragen voor mijn verjaardag als uit hun personeelsgegevens was gebleken dat ik pas in oktober jarig ben ? Gelukkig werkte mijn vader destijds ook voor TNS NIPO, en had hij die dag om dezelfde reden vrij gevraagd, dus was dat eenvoudig te verifieren, maar ik voelde me toch een beetje lullig.
Zo heb ik ook eens in een tandartsstoel gelegen, terwijl ik net een bloederige wortelkanaalbehandeling onderging, toen de assistente mij ineens ging feliciteren terwijl ik verging van de pijn. Ik dacht in eerste instantie dat de behandeling achter de rug was, wat op zich wel een felicitatie waard was. “Je bent toch jarig, vandaag ?” Aangezien er net weer een ragertje tegen mijn zenuwuiteinden werd geramd kon ik onmogelijk uitleggen hoe het zat, en lachte ik maar een beetje als de boerin met kiespijn die ik op dat moment was.
Desondanks is het vasthouden aan een bepaalde leeftijd niet eeuwig vol te houden, alleen al omdat je fysiek toch veroudert, of je dat nou wil of niet. En vanwege de postmenopauzale reuma en botontkalking ben ik serieus aan het krimpen en ook de jarenlange medicatie heeft zijn spoor achtergelaten in mijn gezicht, waardoor het lastig vol te houden is dat ik toch echt nog maar vijfentwintig ben. Gelukkig blijft Jip gewoon stug volhouden dat mama 25 is, en dat ze er vroeg bij was, al heeft ie geen flauw idee wat dat betekent. Indoctrinatie heet dat. Dat voert zover door dat toen Jip terugkwam van bij een vriendje spelen, hij mij toesmiespelde : “Maar zijn moeder is hartstikke oud, met rimpels, een beetje zoals oma”. Toen ik haar een dag later op school tegenkwam bleek de dame in kwestie maar liefst tien jaar jonger te zijn dan ik.
Het was dat hij net van zijn zakgeld een Nintendo 3DS had gekocht, anders had ie hem van mij gekregen.