22 okt 2009, 14:03

Als je vroeger aan Jip vroeg wat hij wilde worden, dan zei hij steevast : “Machinist, natuurlijk”, want vanwege vermoede Asperges zijn treinen in alle vormen en maten het einde voor hem.

Daarna wilde hij een tijd lang vuilnisman worden, tot ie erachter kwam dat die functie wel iets meer omvatte dan alleen achterop de treeplank door de stad gereden te worden. Ondanks zijn naar eigen (ja,ja) zeggen “niet dikke maar slechts stevige bouw” vertikt hij het om te sporten, terwijl die stevige bouw mij en oh ja, hemzelf in bijvoorbeeld wedstrijdzwemmen of rugby op topniveau van een verzekerde financiele toekomst zou voorzien.

Maar ja, evenals met alle andere dingen laat mijn eigenwijze kind zich niet dwingen, en de keer dat ik hem voor straf zonder eten naar bed had gestuurd maakte ook niet echt veel indruk op hem, want toen ik met tranen van schuldgevoel in mijn ogen brandend vanwege mijn strenge doch rechtvaardige (dat moest ik mezelf blijven vertellen) optreden met een bord eten naast zijn bed stond, lag hij als de vermoorde onschuld prinsheerlijk te pitten.

Daar sta je dan met je grote voeten.

Soms is het frustrerend als Jipmans kritiek of een standje zo gemakkelijk van zich af lijkt te doen glijden, maar het tegendeel is waar. Ten eerste is hij natuurlijk een man, en jong of oud, bij mannen duurt het toch altijd net iets langer om dingen te laten bezinken. Dat is nou eenmaal zo. Net als dat wanneer mannen (jr. dan wel sr.) ziek zijn, ze het doen lijken alsof ze al met een been in het graf staan.

Toegegeven, de eerste twee dagen van Jips ziek zijn kon hij die veertig graden koorts moeilijk hebben gefaket, maar toen de koorts weer wat ging dalen was het volgens hem toch echt van levensbelang dat ik hem hapjes kippensoep voerde op bed. Toen ik hem vroeg of ik ook zijn reet nog voor hem moest afvegen als ie naar de wc was geweest, keek hij me ernstig aan en vroeg me of ik hier geen grapjes over wilde maken, want dit was Heel Serieus Ziek Zijn.

Misschien dat ik de laptop maar even bij zijn bed moest zetten, dan kon ie af en toe een beetje computeren als het hem lukte om zelf rechtop in de kussens te komen.

In de laatste weken voor de zomervakantie was er een opstootje in de klas toen bleek dat er jongens op de schoolcomputer naar verboden websites hadden gesurft, en dat werd besmuikt doorgefluisterd. Jip vertelde mij later dat het om het relatief onschuldige poep.nl ging, waar je foto’s van drollen zag, en ik geloof hem. Niet omdat mijn kind niet zou liegen (hij lijkt namelijk niet alleen op zijn moeder), maar omdat hij een paar dagen later bij een ouder vriendje thuis echt op een porno-site was gestuit, en mij dat vervolgens eerlijk opbiechtte.

“Mam ! Dat geloof je nooit, dat was zo goor, er zat gewoon een mevrouw met haar MOND aan de piemel van een man ! Ill, smerig man !” Hij was er meteen klaar mee. De gelegenheid te baat nemend begon ik toen een gesprekje over hetgeen hij gezien had, zonder al te plastisch te worden, en zonder mijn halve uitkering in het vloek-potje te hoeven storten, ik was al bijna bij de bijtjes beland, toen Jip mij vroeg : “Maar wat is dan een homo ?” Zonder over te geven legde ik uit dat er soms sprake was van liefde tussen alleen twee bijtjes, of desgewenst twee bloemetjes, maar toen wist ik natuurlijk dat de volgende vraag onverbiddelijk zou komen : “Maar hoe doen die dat dan ?” Toen hij zich daarna visualiseerde hoe dat er dan uit zou zien was het afgrijzen van zijn gezicht af te lezen, maar hij zei helemaal niks.

Toen oma hem later op de avond belde, en aan hem vroeg of hij al wist wat hij later wilde worden, was hij even stil. “Nou oma, dat weet ik nog niet helemaal. Maar ik weet in elk geval heel zeker dat ik geen homo word !”